பி.கே.வின் தமிழ்நாடு...

   துவங்குவதற்கு முன் சில விஷயங்களைத் தெளிவுபடுத்த விரும்புகிறேன். பி.கே என்பது இப்பதிவு முழுக்க அக்கதாபாத்திரத்தை மட்டுமே குறிப்பிடுகின்றது; எக்காரணம் கொண்டும் சகிப்புத்தன்மையையோ, அந்நடிகரையோ அல்ல. மேலும் எந்த அரசியல் கட்சியையும், குறிப்பிட்ட நபர்களையும் தாக்குவதற்காக எழுதப்படுவதுமல்ல. மழைநீர் எல்லா பக்கங்களிலும் சூழ்ந்த ஊரில் வாழும் ஒரு வெட்டிப் பயலின் பொழுதுபோக்கிற்காக மட்டுமே இது தட்டச்சு செய்யப்படுகிறது.

     ராஜ்குமார் ஹிரானி, பி.கே என்னும் வேற்றுலகவாசி, வட இந்தியாவில் சந்திக்கும் நிகழ்வுகளை மட்டுமே தத்ரூபமாகப் படம் பிடித்திருந்தார். அதன் பிறகு பி.கே தமிழகத்துக்கும் வந்தார்/வந்தது/வந்தான் (வந்திருந்தால் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்களேன்).

     பி.கே தமிழ்நாட்டில் நுழைந்தவுடன் அவனை ஆச்சரியப்படுத்திய விஷயம் எங்கும் பரந்துவிரிந்திருந்த பசுமைதான்; ‘அக்கரைக்கும் இக்கரைக்கும் பச்சை’ என்னும் பழமொழிக்கு ஏற்றவாறு மாநிலத்தில் இருந்த அனைத்து மரங்களின் வேர், கிளைகள், காய்கள் என அனைத்துமே ‘பச்சை’ வண்ணத்திலேயே காட்சியளித்தன. அங்கிருந்த மனிதர்கள்கூடப் ‘பச்சைப் பச்சை’யாகத்தான் பேசினார்கள். தாய் நடந்துவரும்போது கைகட்டி, வாய்பொத்தி நிற்க வேண்டும்; முடிந்தால் காலில் விழவேண்டும் என்ற கொள்கையைக் கடைப்பிடிக்கும் மக்களைக் கண்டு வியந்தான் அவன்.

     அந்தந்த மொழிகளைக் கற்பது அவனுக்கு இலகுவான காரியமாதலால், ஆங்காங்கே மக்கள் பேசியதை வைத்தே தமிழைக் கற்றிருந்தான். சாலையில் நடந்து கொண்டிருந்தபோது, ஒருவர் மேடையில் தொண்டை கிழியக் கத்திக்கொண்டிருந்தார், “தமிழமே எனது மதம்; வள்ளுவனே எம் கடவுள்; குறளே எம் மறை”. இப்பொழுது பி.கேவிற்கு ஒரு சந்தேகம் வந்தது. ‘தமிழ் வேறு, தமிழம் வேறா? இல்லையே! தமிழம் என்ற வார்த்தையே எனது நினைவுப் பெட்டகத்தில் இல்லையே! ஒருவேளை தமிழ் என்பது மொழியே இல்லை போலும்; தமிழம் என்னும் மதத்தின் கருத்துகளின் மூலம்தான் தமிழெனும் மொழியேகூடத் தோன்றியிருக்கலாமல்லவா?’ என்று எண்ண ஓட்டங்கள் அலையடித்தன. அப்போது அவனைக் கடந்து சென்ற ஒருவர், ‘ஏண்டா இப்படி உங்க அரசியல் லாபத்துக்காக ஒரு பழமையான மொழியை மதம் என்னும் குறுகிய கண்ணோட்டத்துக்குள் கொண்டுவர்றீங்க’ என்று புலம்பியபடியே சென்றார். இப்போது பி.கேவுக்கு ஒரு ஞானோதயம் பிறந்த்து. “இருப்பதைத் திரித்துக் கூறி கூட்டத்தைக் கூட்டி, மனிதர்களின் உணர்வுகளைக் கோபப்படுத்தி, மனதை மாற்றுவதுதான் அரசியல்”.

     இதற்குப் பின்பும் பலவாறாகக் குழம்பியிருந்த பி.கே, “என் பெட்டகத்திலுள்ள தமிழானது சரியானதா? அல்லது ஏதேனும் தவறு நிகழ்ந்துவிட்டதா?” எனும் கேள்விகளுக்கு விடை கண்டுபிடிப்பதற்காகப் பள்ளி ஒன்றிற்குள் நுழைந்தான். எல்லா வகுப்பறைகளிலும் தேடினான் எங்கேனும் தமிழோசை கேட்கின்றதா என்று. ஒரு வகுப்பறையில் கூட தமிழ்ப்பாடம் நடத்தப்படாததால் சலிப்புடன் பள்ளியை விட்டு வெளியேறலாம் என்று நினைத்தபோதுதான் அக்குரல் அவனது செவிகளில் விழுந்தது. “ஸ்டூடண்ட்ஸ்... ஃபிஸிக்ஸ் போர்ஷன் நெறய இருக்கறதுனால இனிமே தமிழ் பீரியட் எல்லாத்தயும் நானே எடுத்துக்கறதா உங்க தமிழ் மேடம் கிட்ட சொல்லிட்டேன்” என்று ஒரு ஆசிரியை கூறிக்கொண்டிருந்தார். ’என்ன இங்குள்ளவர்களே இவர்களது மொழியைப் படிக்க ஆர்வம் காட்டவில்லையே!’ எனும் அதிர்ச்சி கலந்த ஆச்சரியத்துடன் பள்ளியை விட்டு வெளியே வந்தான்.

     தமிழ் ஓசைகள் ஓரளவிற்குப் புரிந்தபடியால், திரையரங்கு ஒன்றினுள் புகுந்தான் பி.கே. உள்ளே சென்று பார்த்தால், திரையில் சில பெண்கள் ஏதோ பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களது வாயசைவிற்கும், ஒலிப்பானில் ஒலித்த வார்த்தைகளுக்கும் தொடர்பே இல்லையென்று தோன்றியது அவனுக்கு. உடனே எழுந்து வந்துவிட்டான். பாவம் அவனுக்குத் தெரியவில்லை இங்கிருக்கும் முக்கால்வாசிக்கும் மேற்பட்ட கதாநாயகிகள் வேறு மாநிலங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் என்றும், ‘டப்பிங்’ என்ற ஒரு விஷயம் இருக்கிறதென்றும்.

     ’தான் தெரிந்துகொண்ட தமிழ்மொழி இதுதானா?’ என்னும் சந்தேகம் அதிகமாகிக்கொண்டே போனது அவனுக்கு. ஒரு வீட்டைக் கடந்து சென்றபோது, தந்தை தன் கையில் ஏதோ ஒரு அட்டையை வைத்துக்கொண்டு தன் மகனுடன் பேசுவது தெரிந்தது. “மேத்ஸ்ல 200, கெமிஸ்ட்ரில 199, ஃபிஸிக்ஸ்ல 197... சூப்பர்டா கண்ணா! தமிழ்ல மட்டும் 174 மார்க்தான், ஆனா பரவாயில்ல. லேங்குவேஜ்தானே? போயிட்டுப் போகுது.” இப்போது பி.கேவிற்குத் தலை சுற்றுவது போலிருந்தது. “இனிமே தாங்க முடியாது... என்னைச் சீக்கிரம் கூட்டிட்டுப் போயிடுங்கப்பா!” என்று தனது மொழியில் தன் கிரகத்திற்குத் தகவலனுப்பிவிட்டு மயங்கி விழுந்தான்.

THE NIGHT WITH A FIGHT

          He was one of the countless souls whose adrenaline would rush at the sight of their beloved ones – mostly movie stars, and rarely a cricketer – being incessantly trolled in all the social media. And on that particular day, he had got really pumped up back at his class while he was scrolling through the News Feed in Facebook, the penultimate bencher he was, thereby gaining the advantage of doing all sorts of “non-class activities”, according to the Professor.

          There was one meme which compared the hairstyle of his favorite hero to something which could not be mentioned at all; perhaps, he would have left it as such had there been a metaphor of vanilla or limestone or whatever, but this was intolerable. In a fit of rage, he just retaliated by posting in the comments section a photo of the compatriot from another recent movie, where there is an interesting encounter between a so-called “tiger” and a “human tiger”. Since the data pack was draining out, he just switched mobile data off and tried to accomplish the nearly impossible task of listening to the theory class, where the PPTs slid one after the other like an old man’s diary which would lament sympathetically about his personal sufferings.

          While returning to hostel, a sharp tinge of emotion hit him hard as he felt bad for his silly act. He knew both of these stars weren’t worth it; there were others who deserved more, say the guy who would reduce his weight to about 80 pounds just for a movie and build up his physique like a beast for a trivial role. Or the man who would gladly accept to do a supporting cast if he thinks it would create a great impact. But the thought of “once a fan, always a fan” loomed over and he had to justify his act somehow, at least for personal consolation.

          As he walked through the corridor, he could sense ireful eyes staring at him, those fiery looks penetrating and piercing his feeble heart like the sharpest end of a needle, magnifying his fear to umpteen times. “Oh God, this is not going to be good”. He was a newbie to hostel only that semester, but had already heard stories of how some of the guys got beaten up brutally for messing up with “The Bang Bang Gang”. Now, this gang comprised of fans of the actor, whom he had trolled in the comment. Despite some of the gang members being his classmates, he was sure that was not going to stop them from blasting him up. Come whatever, he was not ready to admit submission, at least in his looks; so, he maintained a rigid stance and strolled off to his room.

          Thoughts of an escape from this thrashing filled him up, and he had almost forgotten to get ready for a treat before one of his other friends reminded about that. “Chill out and calm down, bro. You haven’t done anything wrong. Don’t freak the hell out of you”, he spoke to himself when he came back at around 9:45 in the night, after the treat. Usually, this beating and abusing sessions would normally begin after 10:30 when the watchman would have already dozed off. The Butter Naan and Paneer Butter Masala were doing their parts sincerely, trying hard to sleep him away but he wouldn’t budge. There he was, hearing ARR with full volume in the headsets, thereby attempting to bring in that dormant dare within him.

          There was no knowledge of when he had slept, but on hearing chaotic noise around him, he tried to wake up, but he could already feel his body being carried by a mob to some place upstairs. Four people were carrying him, two by his legs and two others by his hands. It was pretty clear he would bleed in a matter of minutes; he was only hoping for some mercy, being that lean, lanky figure, who would easily be misinterpreted for a boy born in some land with famine prevailing for several decades. They just dropped him on to the floor and he could see they were taking out a knife from a cover. One of them hid it behind his back and they started kicking him crazily. And suddenly out of nowhere, a fifth guy, who was his close friend, brought out a box. Together, they yelled, “Happy Birthday, you Dumbass!” and started beating and slapping him. Amidst all those Facebook issues, he had totally forgotten that it was his birthday. The time was 12:05 AM. The knife was then handed over and he cut the cake, receiving at least a hundred slaps in his back during the process. All is well that ends well.

TIME TO WRITE: REFLECTIONS AFTER READING ‘TIME TO TALK’ – THE AUTOBIOGRAPHY OF CURTLY AMBROSE

          (This is not a review of the book. So, people expecting a review of sorts can better stop reading and continue their useful work)

Before continuing with my useless rants, special thanks to Sachin Bansal and Co. for announcing the Big Billion Week recently in October. I don’t know how much it mattered to others, but for a bibliomaniac like me, it was a fairy in disguise. My sincere gratitude is also extended to my close buddy Karthikeyan, who has been pushing me towards biographies, autobiographies and biopics, thankfully. I must admit that they have had a really drastic positive effect in me.

And, I had bought this book and kept it untouched for about a fortnight. But after watching this man bowl in the All Stars cricket match, something nudged me to read it. So, here I am.

Cricket – the word itself has some kind of vibratory resonation attached to it and rightfully, it is the most followed sport in the subcontinent (not to degrade any other sports, for Heaven’s sake). Any cricket lover would spontaneously transfer the thoughts towards World Cup, the supreme recognition of dominance of this game of euphoric eleven. And, the next frame would be Clive Lloyd holding the prestigious trophy back in 1975. Also in 1979. Those are not mere pictures but the frozen moments that depict the sheer audacity and passion, with which the West Indians reigned over the sport, assaulting the other nations with relative ease, before Kapil Dev and his men discontinued their run forever till date in 1983.

Curtly Ambrose, being the descendant of such a team, has shouldered the legacy for the next decade and a half, though he was never gifted to be a part of the WC winning squad. Ambi (not the Indian version) is how he was called, but en route his descriptions of the various highs and lows, one could sense the Anniyanish attitude of him on the field and quite an Ambi-like (the Indian version, here) behavior off the green. ‘Time To Talk’ is not just a book explaining Curtly Ambrose’ persona, but rather an account of the rise and fall of the West Indian dynasty in the cricketing empire.

The first half – or rather three quarters – of the book express the pride and pompousness of being a bowler of a team that combined ruthlessness with an unquenchable thirst, to win countless matches. In contrast, the remaining portion makes the reader feel the vehemence of a veteran, who couldn’t help but watch his team sliding towards a downfall, handing over a rich legacy to another team.

Curtly, true to his name, has always been curt towards the media, but he elaborates that he always wanted five and a half ounces in his hand – he mentions the cork ball – to speak for him and about him. The whole book contains his references in an honestly harsh and brutally blatant manner, just like the way he bowled, without any shortcuts to take wickets. To think of a team that has maintained an astonishing record of having never lost a Test series for fifteen years at a stretch from 1980 to 1995 without these kinds of bowlers is like eating food without salt.

We have always experienced cricket from the batsman’s point of view. The ultimate expectation of a spectator would be a 600 + score in case of a Test, or a 350 + in ODIs. “How many centuries in this innings?” would be our first question; seldom would anybody ask “Was there any five wicket haul?” in the first place. Same is the case with the cricket books also. While we are totally inclined to read Sachin Tendulkar, Rahul Dravid, Kevin Pietersen or Yuvraj Singh, rarely do we remember a Zaheer Khan or a Shaun Pollock.

This book, to me, sounded like the one written by a doppelganger of Curtly Ambrose, time travelling back to his playing days, and watching him play along with his team. And, one more highlighting aspect that distinguishes TTT (Time To Talk; let us call it in the short form wherever, from now on) from the others is that there are not too much blabbers about the personal self. Instead, Curtly carefully strolls us through almost all the team members, with whom he shared the space in the West Indian cap.

Personally for me, Winston Benjamin to Curtly Ambrose resembled Vinod Kambli to Sachin Tendulkar. There are many other facts that strike a chord with the Indian cricket scenario. Curtly states that the players from the Big Four (viz. Guyana, Barbados, Trinidad and Jamaica) were mostly given preference to others, which has similarities to Mumbai players being given unfair advantage over the others in the past here in India. Hugh Gore as a mentor, who was one of the important people who pushed Curtly Ambrose into cricket, has his own share of being an alter ego to Ramkant Achrekar for Sachin Tendulkar.

Curtly Ambrose, being 6 foot 8, was naturally focused on basketball, even after receiving the national call-up in the national squad, and he says he was not 100% interested in cricket even then, and wanted to push his way into NBA. For one of the evergreen quicks of the history, with 405 scalps in 98 matches in white uniform, this sounds unrealistic. Yet true.

The narrations of certain incidents sends a chill in the vertebral column, but the man himself tells that any form of aggression was always only inside the ropes and never beyond it. Some of the incidents involving his encounters with Steve Waugh, Dean Jones and Mike Atherton are really a treat to read, and the scene just expands infinitely before us like holography. The concept of ‘letting one have it’ finds its place at numerous places in the book as a reference to the harsh treatment received by a player for not performing well, or for sledging unnecessarily. Dean Jones, according to Curtly, was dealt in heavily by him for complaining to the umpire, asking Curtly to remove the white wristbands that he always wore throughout his career, because that ‘disturbed his concentration to focus on the white ball’. But when Dean Jones told Curtly at the non – striker’s end that it didn’t matter about the wristband, Curtly got really serious and unsettled Jones for the whole of the innings. Now, this typical character would be explained by many people as the ruthlessness of the West Indian bowlers, but the lanky speedster states that nobody in WI had ever wanted to break a jaw or rib intentionally, and that was just a way of expressing sportive aggression.

No wonder that Steve Waugh has written foreword to this book, though it contains a lot of passages explaining the chivalrous rivalry that both of them shared. There are also wonderful excerpts from Atherton, who was one of the strongest rivals of Curtly, and was ironically the 400^th dismissal of the legend.

While his dedication is shown by the mention of every player starting from Clive Lloyd and Malcolm Marshall, who has been the role model and idol for Curtly, to the likes of Chanderpaul, Ramnaresh Sarwan and Tino Best, his openness is brought to limelight by his slashing Lloyd (during his administrative role of being the manager to the team), when he intentionally left Courtney Walsh and Curtly back at the airport during one of their abroad tours; Brian Lara, though praised at many parts, has been criticized for his immature blurt that he wished to captain the West Indies, when the likes of Walsh were already there in the team.

When he says, “There was no one in the world cricket at that time who could have subdued me. Not even Sir Donald Bradman in his pomp”, that does not seem to be a statement of blowing his own trumpet but rather as an outcome of his intent and personal confidence in himself as an able bowler.

The book, during the fluid passage, brings out the relatively better transition in the bowling department when Walsh and Curtly took over the reign, and the likes of Reon King, Mervyn Dillon and Cameron Cuffy, entered the team as new entrants, whereas, the batting sphere had stumbled heavily after the exit of people like Desmond Haynes, Gordon Greenidge and Sir Vivian Richards. Now, this kind of observation can never be expected while reading a batsman’s autobiography because that would have never struck him.

Regarding the players of the next generation to his, Sir Curtly mentions a high regard for Sachin Tendulkar and Jacques Kallis. And, the message to the current period of cricket is very vital. “If you have a team full of youngsters, who is going to teach them the way? A great team always has a good balance between youth and experience. When we speak of Chris Gayle, we hear about how explosive he is in T20, and yes, of course he is. But he is also a quality batsman in the Test arena as his two triple centuries will testify.” This pretty much sums up what cricket is and how it would progress towards doom if Test cricket is ignored.

Time To Talk – Curtly Ambrose with Richard Sydenham

Publisher : Aurum Press Ltd., London.

Pages: 282

Price: Subject to change (because I bought it in offer in Flipkart).

கடலின் கருணையில்… மழையின் மடியில்…

          கல்லூரி விடுதியில் ’தேர்வுகள் ஒத்திவைப்பு’ என்னும் அறிவிப்பு வலம்வரும்போதெல்லாம் சிரிப்பதா, அழுவதா என்று குழம்பவேண்டியிருக்கிறது.  ஒரு பக்கம் இப்போதைக்குத் தொல்லையில்லை என்று தோன்றினாலும், சேர்ந்து கொண்டே போகும் தேர்வுகளின் எண்ணிக்கை வயிற்றில் புளியைக் கரைக்கவே செய்கிறது. இதற்கிடையில் சமூக வலைத்தளங்கள் அனைத்திலும் மழையை மையமாக வைத்து பரப்பப்படும் ‘மீம்’களும், நகைச்சுவைகளும் கடலூர்க்காரனான எனக்கு சோகத்தையும், கோபத்தையுமே வரவழைக்கின்றன. செய்திகளிலிருந்து, தினசரிப் பேச்சு வரையிலும் சென்னையே நம்மை ஆக்கிரமிக்கின்றன. வேளச்சேரியில் பெருக்கெடுத்து ஓடும் தண்ணீரைப் பெரிய செய்தியாக்கும் அனைவரும், கடலூரை ஒரு பொருட்டாகக் கூட மதிக்கவில்லை.

            கடலூர்! தமிழகத்தின் இந்தோனேசியாவான இச்சிறிய ஊரையே புரட்டிப்போட்ட ‘தானே’ எனும் புயலின் பெயர் கூடத் தெரியாமல், “தானேன்னா என்னது? 1854 ரயில் விட்டாங்கல்ல மஹாராஷ்டிரால? அந்த ஊருதானே?” என்று வெள்ளந்தியாகக் கேட்கும் பலரைப் பார்க்கும்போது, அவர்களின் அறியாமையை நினைத்து வருந்துவதா, என் சொந்த ஊரை நினைத்து அழுவதா என்று புரியாமல் விக்கித்துப் போய் நின்றிருக்கிறேன்.

            இம்மழையின் துளிகளினிடையே மிதந்து செல்லும் நினைவோடைகளில் வரும் ‘தானே’ புயலின் நினைவுகள் ஆறாத வடுவாகத் தேங்கி நிற்கின்றது. கைப்பேசிக் கோபுரங்கள் சாய்ந்து கிடக்கின்றன; மரங்கள் முறிந்து விழுந்து சாலை மறியல் நடத்துகின்றன. ’டிஷ்’ தொலைக்காட்சிகளுக்காக மொட்டைமாடியில் பொருத்தப்பட்டிருந்த இணைப்புகள் பறந்து சென்று பக்கத்துத் தெருவில் விழுந்து கிடக்கின்றன; வண்டி நிறுத்துவதற்காகப் போடப்பட்டிருந்த பிளாஸ்டிக் மேற்கூரைகள் சின்னாபின்னமாகிக் கிடக்கின்றன.

            நலம் விசாரிக்கக் கூப்பிடும் சொந்த பந்தங்களுக்குப் பதிலளிக்க முடியாத நிலையில் தொலைபேசியும், கைப்பேசியும் மலடாகியிருந்தன. மின்சாரமும் இன்றி அவதிப்பட்ட மக்கள் பலர் வீட்டிற்குத் தண்ணீரின்றித் தத்தளித்து கொண்டிருந்தபோது, எங்கள் தெருவுக்கே தண்ணீர் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது, எங்கள் வீட்டிலிருந்த அடிகுழாய். 20 நாட்களுக்கு இந்த நிலைமையில் வாழ்ந்த கடலூரை என்னால் மறக்க முடியாது.

            கணினி வசதியின்றியும் தொடர்ந்து நடைபெற்ற வங்கிச்சேவைகள் (தந்தை வங்கியில் பணியாற்றுவதால் இது தெரியும்), முழுக்க முழுக்கப் பேனாவைகொண்டே தொடர்ந்தன. பள்ளி விடுமுறை விடப்பட்டிருந்ததால் குதூகலமாக இருந்த எனக்குப் புயலடித்து ஓய்ந்த இரண்டாம் நாள் வீட்டில் இருப்புக்கொள்ளவில்லை. புதிதாக வாங்கியிருந்த ‘கேனான் இக்ஸஸ் 105 டிஜிட்டல் கேமரா’வை எடுத்துக்கொண்டு புறப்பட்டேன், பொழுதுபோக்கிற்காக. வெளியே போனபின்புதான் தெரிந்தது குழந்தைகள் ஆசைப்படும் ஒவ்வொரு நாள் விடுமுறைக்குப் பின்னும் எளிய மக்களின் வாழ்வாதாரமே இருக்கிறதென்று. வீட்டில் வண்டி நிறுத்தும் கூரை உடைந்ததற்கே வருத்தப்பட்ட எனக்கு, அங்கு சிதறியிருந்த நூற்றுக்கணக்கான குடிசைகளைக் காணப்பிடிக்கவில்லை; இதயம் நொறுங்கியது. “இது அப்பப்போ நடக்கும் தம்பி. ஒவ்வொரு வருஷம் மளைக்கும் இதுதான் நெலம. கொஞ்ச நாளைக்குக் கான்வெண்ட்ல தங்க வெப்பாங்க. அப்பறம், மள கொறஞ்சதுக்கப்பால மறுபடியும் வந்து எடத்த சரி செஞ்சு அப்டியே இருக்க வேண்டிதான்”, என்று சொன்ன பெரியவரின் சிரிப்பில் புதைந்திருந்தது மகிழ்ச்சி இல்லை என்று நிச்சயம் தெரிந்தது.

            தேவனாம்பட்டினம் என்ற கடலை ஒட்டிய பகுதியில் வசிக்கும் மீனவர்களின் நிலைமையை நினைத்தாலே ரத்தக்கண்ணீர் தாரை தாரையாகக் கொட்டும். பாரிசில் நடந்ததைப் போல், கொலை செய்துவிட்டால் கூடப் பரவாயில்லை; வருடந்தோறும் நடக்கும் வாழ்வாதாரக் கொலையை என்னவென்று சொல்வது? இவர்களுக்குத் தலித் என்றும், தாழ்த்தப் பட்டவர்கள் என்றும் பட்டம் சூட்டி, அதில் அரசியல் செய்யும் எச்சில் சாணக்கியர்கள் அதிகம்.

            ”இவனுங்கள யாரு அங்க வீடு கட்ட சொல்றது? வேற எடத்துக்குப் போக வேண்டியதுதானே?” என்று கேட்கும் அறிவுஜீவிகளுக்கு என் பதில் இதுதான். “பிறந்து, வளர்ந்து, வாழும் இடம் என்பது வாழ்வின் ஒரு அங்கமாகிவிடுகிறது; சொர்க்கமோ, நரகமோ அதுதான் என்ற ஒரு காதல் மலர்கிறது; அந்த மண்ணைச் சுவாசிக்கும்போது வரும் உன்மத்தமும், மோகமும் காமத்துப்பாலிலே அடங்காத உணர்வுகள்; அவ்விடத்தை விட்டுச் செல்வது என்பது உடலின் ஒரு அங்கத்தை வெட்டிப் பலிகொடுத்துவிட்டு நகர்வதற்குச் சமமானது.” ‘கத்தி’யும், ‘சிட்டிச’னும் ஏதோ ஒருவகையில், விடாப்பிடியாகக் கடலை நம்பி வாழும் கடலூர் மக்களையும் நினைவுபடுத்துகிறது என்றால் அது மிகையாகாது.

            காலங்காலமாக நமக்குக் கடற்கரை என்றாலே அது மெரினாதான்; குடிசைப்பகுதி என்றாலே ராயபுரம்தான்; பசுமை என்றாலே கோவளம்தான். சென்னையை மட்டுமே முதன்மைப் படுத்தும் இந்தக் கேடுகெட்ட நுகர்வு கலாச்சாரத்தை என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. இதே ’தானே’ புயல் சென்னையை நாசம் செய்திருந்தால் அந்த இழப்புகளைச் சரிசெய்யச் சத்தியமாக மூன்று வாரங்கள் ஆகியிருக்காது.

            முந்திரிக்கும், பலாவுக்கும் பெயர் போன பண்ருட்டி, ‘தானே’வுக்குப் பிறகு களையிழந்துவிட்டது. மீண்டுவந்துகொண்டிருக்கும் விவசாயிகளுக்கு அடுத்த அடியாக இம்மழை வந்திருக்கிறது.

            மழையைக் கிண்டல் செய்து நிகழ்தகவலைப் பதிவு செய்யும் கடலோரக் கிராமங்கள் பற்றிய கவலையற்ற அதே நண்பர்கள்தாம், பாரிசுக்குக் கொடி பிடிக்கிறார்கள். கடலூரிலும் ‘வெள்ளிக் கடற்கரை’ இருக்கிறது; தேவனாம்பட்டினம் என்னும் குடிசைப் பகுதி இருக்கிறது. சென்னையில் இருக்கும் 80 லட்சம் மக்களைத் தவிர்த்துத் தமிழகத்தில் வாழும் ஆறரைக் கோடி பேரும் மனிதர்கள்தாம் (கடைசி மக்கள் தொகைக் கணக்கெடுப்பின்படி, தமிழகத்தின் மக்கள்தொகை சுமார் ஏழேகால் கோடி).

            வெள்ளமும் மழையும், இங்கு அமர்ந்து ‘வாட்ஸ் அப்’பில் கடலை போடும் மக்களுக்கு வேண்டுமானால், பத்தொடு ஒன்றாகி பதினொன்றாவதாக இருக்கலாம். கடலோரப் பகுதிகளில் வசிக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் அது ஒரு பதைப்பு; அவர்களின் வாழ்க்கையைக் கேள்விக்குறியாக்கும் நரக வேதனை; இதை புரிந்துகொள்ள முடியாத நடைபிணங்களாகவே நம்மை மாற்றியிருக்கிறது இணைய சமூகம்.

HAS CONSTITUTION BEEN AN ALLY IN PRODUCING THE CHILD LABOUR FORCE?

I wrote this one for a contest organized by Sukriti, the social wing of Saarang - the annual cultural festival of the Indian Institute of Technology - Madras. This went on to fetch me the first prize and also gave me the rarest of rare opportunity of being the STUDENT PANELIST in a panel that comprised the likes of  Dr. Sumanth C Raman, political analyst and host of BSNL Sports Quiz in DD, Mrs. Shantha Sinha, founder of MV Foundation, an NGO that fights against child labour etc. In the panel discussion, since I was the last one to speak in the first part, I spoke about things other than the acts and legal stuff. I don't know how much I sounded relevant to the context, but when two people came to me and said, 'You pierced through us; we could feel the sadness of chiildren being forced into child labour', it felt good personally.

Here it is - my 700 word writeup - that made me a speaker on the podium of the Central Lecture Theatre Auditorium of  the campus I envy and long for.

HAS CONSTITUION BEEN AN ALLY IN PRODUCING THE CHILD LABOUR FORCE?

         Before going into the concept of child labour, there is thought to ponder over the difference between work and labour, which makes all the difference first of all. While work is something that one does with passion and commitment, labour is inflicted by force due to the dire need to satisfy basic amenities or by external force. That’s why a mother’s pregnancy sufferings are termed labour pain.

         Child labour cannot be seen as a mere linear connection between the constitution and the age limits of the budding citizens of the country; it is a vicious circle that forms by connecting several points like unequal social strata, lack of proper education, insufficient appropriate employment and other such factors. Though employment cannot be stated as a valid reason in the context of such a vast and diverse landmass, appropriate employment is something that a person gains by means of his/her educational proficiency and professional exposure.

The constitution is a guideway that outlines the right, duties, privileges and limits of each and every human being living in India. Constitution is an agent that performs a kind of SWOT analysis to represent everyone as a part in a wholesome basis. So, this cannot be blamed for the child labour problem that is prevalent throughout our motherland.

The acts like Child Labour (Prohibition and Regulation) Act, 1986 and The Factories Act (1948), The Mines Act (1952), The Juvenile Justice (Care and Protection) of Children Act, 2000 and The Right of Children to Free and Compulsory Education Act (2009) and other such policies have been diligently framed by the policy makers in order to eradicate this evil practice to the maximum extent. These acts clearly lay out the instructions on who can be employed on what kind of environments, and what would be the punishments if the regulations are followed as stated.

There are several factors that either directly or indirectly aid a helping hand in the increase of child labour in India. Poverty can be stated as the prime reason, but in a subtler way, the deficiency in satisfying the needs of a family makes the elders force their child into labour. The Macaulay Education System has changed the opinion on what education is drastically, rooting deeply in the thought process of children and adults, altogether, and there have been dropouts from schools due to the aversion in the mark-based curriculum that creates a false notion on the word called ‘competition’.

The country is getting flooded by schools and colleges, mostly run privately, and this is also one element in the vicious circle. Now that people at the non-creamy layer are unable to afford even the primary education for their wards, respectively, there is no other way than to send the young, innocent faces to work in harsher environments that do not cater to even the experienced workmen.

So, the issue of child labour has to be viewed in two different perspectives, with the first one being the inability to afford the ‘education’ available, and the second being the lack of interest in studying. It has to be noted here that education is radically different from what we do in the present system. The same thing which is called ‘child labour’ for a 13 year old teen becomes an internship at 16 years of age. Education is not a single-step but it is a series of algorithmic processes that primarily is attained from observation based learning, and environmental aided thought modification.

Work gets transformed into labour only when the necessary component of one’s life gets disturbed on account of the nature of the work. Imagine a child working after his/her school hours, thereby quenching an extent of his family’s thirst of monetary need while also taking a gradual step towards educating himself, simultaneously. The mere visualization of this gives blissful tantalization. This is the future we can strive for rather than blaming the constitution as an ally.