மௌனமே மொழியாய் மாற
சலனங்கள் சத்தமாய்ச் சிரிக்க
வாழ்க்கையே விட்டு விலக
நடைபிணமாய் நிற்கிறேன் நான்
கரையும் காலமும்
நிறையும் நினைவுகளும்
மறையும் மாந்தர்களும்
ஆழமான ஆசைகளும்
இவையும் இன்ன பிறவுமாய்
நகரும் நாட்கள்
நீடிக்காத நொடிகளுக்கிடையே ஓடும்
ஆயிரமாயிரம் கால்களுக்கிடையே
நசுங்கும் மனிதம்;
பொறுக்க மாட்டாமல் புழுங்குகின்ற
அத்துணை உயிர்களுக்கும்
தனிமையே உற்ற தோழன்
பேசும் பேச்சு உணர்வின் உச்சமாகிறது
எழுதும் எழுத்து எச்சமாய் நிற்கிறது
காலத்தின் கட்டளையால் இவையனைத்தும்
மறக்கப் படுமெனில்
அமைதியே ஆழப் படரும்;
சாந்தமே சரியெனப் படும்.