ஒரு மழைத்துளியின் பயணம்

Prelude: I am just happy to publish my first Tamil piece of my blog. This I wrote during my 11th standard rainy holidays. It is a fact that schools in Cuddalore get a separate vacation through torrential rains. Thanks mom for converting the paper - written article into the digital format.

இந்த வருட மழைக்காலத்தில் நான்கைந்து நாட்கள் மட்டுமே பள்ளி விடுமுறை விடப்பட்டபோதும் அந்த வருத்தமெல்லாம்(!) மழை பெய்யும் அழகான காட்சிகளை ரசிக்கும்போது பறந்து சென்றது. பலதரப்பட்ட மக்கள் மழையினால் பாதிக்கப்படுவார்கள் என்று அறிந்தும் எனது குழந்தை மனம் மேலும் மேலும் மழை வேண்டும் என்று இயற்கை அன்னையிடம் வேண்டி மன்றாடியது.

உண்மையிலேயே இயற்கையின் காட்சியமைப்பும், கொடையும் நினைந்து, வியந்து போற்றுதற்குரியது. சோவென்ற குரலுடன் பெய்யும் மழை; பின்னணி இசைக்கு இடி; ஒளியமைப்புக்கு மின்னல்; இவற்றுடன் நடனமிடும் மரங்களும், பறந்து அங்குமிங்கும் செல்லும் பறவைகளும்..... பார்க்கப் பார்க்க மனம் இவ்வுலக வாழ்வை விட்டு மெல்ல விலகிச் செல்வதை உணர முடிகிறது. சிறிது நேரம் மெய்ம்மறந்து பார்த்தால் ஓர் நடனக் காட்சியைக் கண்டு களித்த ஆனந்தம் மனதிலும் முகத்திலும் படர்கிறது.

பள்ளி விடுமுறையானாலும் படிப்பதற்கான பாடங்களுக்கொன்றும் குறைவில்லை. ஆனால், அமர்ந்து,கூர்ந்து படிப்பதற்கான எண்ணம் வரவேயில்லை. புத்தகத்தை மூடி வைத்துவிட்டு வெளியே வந்தேன். தோட்டத்தில் அணில்களும், குருவிகளும் பல்வேறு வகையான ஓசைகளுடன் விளையாடிக்கொண்டிருந்தன. ஒரு மூலையில் ஊற்று நீர் பிரவாகம் எடுத்துக்கொண்டிருந்தது. கருமேகங்கள் சூழ்ந்து நின்று முரசறைந்து கொண்டிருந்தன.

இவற்றையெல்லாம் மகிழ்ச்சியுடன் வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்த வேளையில் பார்வை தற்செயலாக துணிகள் காய வைக்கும் கொடியின் பக்கம் சென்றது. அக்கொடியின் மேல் முத்து முத்தாக நீர்த்துளிகள் பூத்திருந்தன. விளம்பரங்களிலும், விழாக்களிலும் மேடைகள் வண்ண விளக்குகளால் அலங்கரிக்கப்படுவதைப் போல நீர்த்திவலைகள் அழகாகப் படர்ந்திருந்தன. அங்குமிங்குமாக அல்லாமல் அவை முறையாக ஒரு குறிப்பிட்ட இடைவெளியில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டதைப் போல் தோற்றமளித்தன.

அதில் ஓர் நீர்த்துளி, கொடியின் விளிம்பில் ஒட்டியும் ஒட்டாமலும் கீழே தரையில் விழும் நிலையில் ஊசலாடிக்கொண்டிருந்தது. மலைப்பள்ளத்தாக்கில் விழ வேண்டிய நிலையில் கடைசி முயற்சியாக மனிதன் மெல்லிய மரக்கிளை ஒன்றைப் பிடித்துக்கொண்டு தொங்குவதைப்போல அத்துளி யாருடைய உதவியையோ எதிர்பார்ப்பது போலத் தளரும் பிடியுடன் கொடியோடு ஒட்டிக்கொண்டிருந்தது. எண்ணெய்யில் பொரித்த பூரி சிறிது சிறிதாக உப்பிப் பெரிதாகத் தோற்றமளிப்பதைப் போல அந்த நீர்த்துளி கொடியின் கீழ் ஏற்பட்ட காற்றழுத்தத்தால் உப்பியது. அதைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தபோது வால்ட் விட்மன் இயற்றிய “A Noiseless Patient Spider” என்ற ஆங்கிலக் கவிதை ஒன்று நினைவுக்கு வந்தது. ஒரு மலைப் பள்ளத்தாக்கில் சிலந்தி ஒன்று வசிப்பிடத்தை அமைத்துக் கொள்வதற்காக இலக்கின்றி எல்லா இடங்களிலும் வலை பின்ன முயன்று கொண்டிருக்கும். அது போல மனித ஆன்மா தியானத்தில் இருக்கும்போது நற்சிந்தனைகள் எனும் வலையைப் பரப்பிக் கடவுளை அடைய முயற்சி செய்யும் என்று அழகாக விளக்கியிருப்பார். சிலந்தி, மனித மனம்  ஆகியவற்றைப் போலவே, அச்சிறிய மழைத்துளிக்கும் ஏதோ ஒரு தேடல் இருப்பதைப் போலவே நான் உணர்ந்தேன்.

அது கீழே விழுந்து விடாமல் இருப்பதற்காக உயிர்ப் பயத்துடன் கொடியைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டிருப்பது போலவும், மறுபுறம் எப்படியேனும் மண்ணோடு மண்ணாகக் கலந்து இயற்கையுடன் ஒன்றிணைய வேண்டும் என்ற வேட்கையோடு எதிர்பார்ப்பதைப் போலவும் தோன்றியது. ஒரு குழப்பமான மன நிலையுடன் தீர்மானமாக முடிவுக்கு வர முடியாமல், இருதலைக் கொள்ளி எறும்பாகத் தத்தளித்துக் கொண்டிருந்த மழைத்துளியைப் பார்த்தபோது பரிதாபமகவும் இருந்த்து.

மற்ற எல்லா வேலைகளையும் விட்டுவிட்டு, அத்துளி கீழே விழுந்து விடக் கூடாது என்று தீடீரென வேண்டிக் கொள்ளத் தொடங்கினேன். அப்போது எதிர்பாராத விதமாக தென்னை மர ஓலைகளிலிருந்து விழுந்த மழை நீரில் ஒரு துளி, கொடியைப் பற்றியிருந்த துளியைக் கீழே தள்ளி விட்டு,அவ்விடத்தில் வந்து சொகுசாக அமர்ந்து கொண்ட்து..

   ஜூலியஸ் சீஸர் நாடகத்தில் ப்ரூட்டஸால் குத்தப்பட்ட சீஸர் அதிர்ச்சியில் உறைந்து நண்பன் துரோகியாக மாறியதை நினைத்துக் கொண்டே இறந்து விடுவது போல, தனது இடத்தை ஆக்கிரமித்துக் கொண்ட புதிய நீர்த்துளியின் செயலை எண்ணி, வெட்கி அந்நீர்த்துளி கீழே விழுந்து ஒரு நொடியில் மண்ணோடு மண்ணாகப் புதைந்தது.

       நெருக்கமான நண்பரோ உறவினரோ விட்டுப் பிரிந்ததைப் போன்ற ஏக்கத்துடன் உள்ளே சென்றேன்.

ETERNAL TURBULENCE

          Note: This happened during the start of my second semester. I had written it in paper and mom sent it to various magazines, in the hope of seeing her son's piece coming up. Perhaps, her love for me covered the fact that this one is not worth being published. So, here it is for the distinguished readers online.

          I was standing at the Saidapet bus stop with lots of hope to board a ‘good’ bus to Guindy (Well… ‘good’ refers to the bus with hot girls). My friend Kumar (name has been changed for the sake of anonymity) was becoming more and more restless. He was walking here and there with a tensed look and also seemed to be jumping up and down as if making some preparations for gymnastics in a spring – board. (Of course, I thought perhaps he had to answer nature’s call).

          “Giri, are you crazy? Another ten minutes and we’ll get fucked up in the crazy crowd. It’s peak time, dude. School children and office – goers would go mad even to hold on to a fully – loaded, jam – packed bus”, Kumar was yelling. I didn’t retaliate because I knew the mistake (of waiting there), or ‘blunder’, according to Kumar, was on my side.

          I had just got my books for my second semester from a book – bank, where the rent was far more than the original price of the books. “Choosing Mechanical Engineering has some other drawbacks like this apart from the lesser number of girls in the class, it seems”, I muttered to myself. I have to admit that I was cursing myself for asking Kumar to accompany me. He is a moron and turns his face to 180 degree whenever he spotted a hottie. But, I had no other option as there was not even one of my friends willing to come with me. Their hesitation was obvious because when some guy gets spotted in public with a bulk of books, girls believe him to be too nerdy and best try to avoid him.

          I was desperately waiting for ‘that one good bus’ to appear, when I just heard a voice behind me, “Thambi!”. I turned back to see a wrinkled, exhausted lady, who could, in any case, be easily above 70. Her eyes pleaded guilty for disturbing me. Although I stared deeply as if she had interrupted my mission of climbing Mt.Everest during the last leap, there was something that made me sympathize with her. “Ennamma?”, I enquired. I liked it very much to address elderly women with the motherly relationship.

          She said she had to return to Velacherry and was worried because of her night – blindness. She requested me to help her board the right bus, which she conveyed in due course of her stretched inspiration and expiration. I was in no mood to think about ‘cool chicks’ now. At once, I held her hands and sauntered in order to keep pace with her. I sensed there was something more than physical ailment in her.

          To get rid of her feeling tied and lonely, I asked with care and concern, “Unga kooda yaarum varalayamma?” (“Hasn’t anyone come with you, ma?”). At that instant, I didn’t know why, I heard my mom in mind – voice, “You stupid! You don’t know how to make conversations with elderly people.” Maybe, mom was right because the old woman had started weeping by then. “Sorry, extremely sorry”, I kept repeating to her. “No problem”, she said, wiping the tears with her sari. The next 120 seconds went in dumb silence. “Damn, fuck you, buddy”, I thought to myself, “You shouldn’t have asked her that.”

          It was then she started speaking up. “My son lives in Mumbai”, she said in Tamil and continued, “He is working in an MNC there. He chose his education, career and wife all by himself. His father died when he was a toddler.” At this juncture, she choked. It was evident she required some water. I bought her Kinley and she drank it earnestly. “It was I who brought him up sophisticated in spite of my being a coolie. I wanted him to become posh and rich. And..... And, that was where I had totally been absurd.”

          Again, she paused for a sob. I was seriously irritated. I don’t like people who take unnecessary breaks during the narration of a story. Mom knows it a lot. However, this was something real and saddening. So, I waited for her to go on. “My son graduated as a Mechanical Engineer from IIT – Madras two years back. He was the gold medalist then. I was on cloud nine as I imagined all my family’s burdens gone in an instant. Yes, it was all nice. He came to Chennai once in a month to take care of me. He built a new house for me at Velacherry with all luxuries. All was well until one day when he called me over phone and informed that he had married a North Indian girl. I wouldn’t have stopped him even if he had informed me earlier, would I? After all, I always wanted him to be happy.”

          I was shocked. I couldn’t bear that, really. I wished to console her, but my voice got stuck up somewhere between belly and vocal – chord. She continued, “Then, he never came back here. But, he sends money regularly. I never use it for myself and always donate it to some orphanage or temple. And, I am mulling about selling that house, too.” At this juncture, the required bus for her arrived at the stop. I was wondering whether she was left with some parts of the story or to ask her to board the bus. I didn’t want her to cry once again.

          “Amma, your bus has come”, I said in a soft voice, so as to sound serene. She boarded with the help of me and Kumar, and made herself comfortable in a window seat. She thanked me several times and finally said, “There’s no use of money, son. All this world needs is love, care and affection.” It seemed a hammer was being banged brutally on my skull several times, cursing my desire to get placed in some company, which paid me rich.

          I was brought back to reality by her rhetoric, “You are not an Engineer, right?” I suddenly turned pale and could not think of what and how to reply. “Tell me, son. Please do not say you study Engineering like my son.” A thunder rocked my cerebrum and collapsed all my nerves in the brain. “Er, well… Here, no, I, I…..”, I stammered and eventually managed, “I am doing my B.Com. I want to become an auditor.” She smiled in a contended manner, as the bus started moving. “God bless you, son”, she uttered, as I and Kumar stood there speechless, numb and aghast.