கானல்

கோடையில் ஒரு நாளில்

பாண்டிய நாட்டின் பெயர் சொல்லும் ஊரில்

சுட்டெரிக்கும் வெயிலில்

தெருமுனைக் குழாயில்

யாரோ அசிரத்தையாய் மூட மறந்த நிலையில்

சொட்டுச்சொட்டாய் நீர்த்துளிகள்

தாகத்தால் தவித்த பூமித்தாயின்

தொண்டையை நனைத்தன

கருப்பு வெள்ளை நாயொன்று

வறண்ட நாவுடன்

அங்குமிங்குமாய்ப் பார்த்தபடி

சுருண்ட வாலை ஆட்டியபடி

உரத்து ஊளையிட்டபடி

கல்லடிபட்ட ஒற்றைக் கால் நொண்டி

குழாய் நோக்கிச் சென்றது

தாகத்திற்கும் தீர்விற்குமான இடைவெளியாய்

தகிக்கும் வெயிலில் தார்ச்சாலை

பாளங்கள் வெடித்துப் பிளந்தது

தண்ணீருக்கு ஏங்கியவாறு

சாலையைக் கடக்க எத்தனித்த ஜீவன்

ஐந்தறிவுப் பிராணி

நான்கு சக்கர வாகனத்தின் வேகத்தில்

விக்கித்து நின்றது

கண்ணை மறைக்கும் புழுதியில்

கடந்து சென்றது குடிநீர் வண்டி

நீரற்று வெறுத்த வைகைக்கரையில்

கள்ளழகர் ஆற்றில் இறங்க வசதியாய்த்

தெப்பத்தில் நீரூற்ற

ஆற்றில் இறங்கிய பின்னரும்

ஆற்றாமையால் தவித்த அழகரின்

 கண்ணீரை மறைத்தது

தெப்ப நீர்

(மாநிலத்தையே வாட்டியெடுக்கும் தண்ணீர்த் தட்டுப்பாட்டிற்கு மதுரையும் விதிவிலக்கல்ல. இந்நிலையில்கூட, காலங்காலமாய் நடக்கிறது என்ற ஒரே காரணத்திற்காக இப்படி தெப்பம் கட்டி தண்ணீர் கொட்டி இத்திருவிழாவை நடத்த வேண்டுமா என்றெழுந்த வினாவின் விளைவே இப்படைப்பு).