THE JOY OF SUDOKUING…..

         There is a uniqueness for each and every numeral right from 0 to 9; 0 is the epitome of co – operation and teamwork (musters nothing individually), 1 for standing out from the lot (neither prime nor composite), 2 for doing things different rather than working towards different things (it’s the only even prime number), 7 for the number of notes in music. And for 9, it’s the SuDoKu.

         Focussing my interest in Mathematics and number crunching was nothing but a myth for me until I came across this Game of Grids. My affair with SuDoKu just began as a pastime due to my bro’s interest but now, it’s a part of my day – to – day life. A day neither begins nor ends without this 9*9 miniature model of the Microsoft Excel flirting with me.

         Starting in my 9^th grade, I didn’t know at that time that some variants of the game existed as I was well into the CLASSIC puzzles. Just when I started to imagine, “Arey whaahh… You’re a legend in this game”, college festivals started mocking by showing the exit door to me. I was nothing short of dejected to know that there existed other different types of Sudoku, which were alien to me – Hex, Diagonal, Odd and Even, Chaotic, Diabolical, etc.

         “Okay kid… you’re still a toddler. Maybe, it’s better to step out of this world of numeral checkers”, said I to myself. But, that wasn’t to be. I was oblivious to the prick of a fate that one bus travel would move me back to this number game. An old man, sitting next to me, was reading one of Sundara Ramaswamy’s short stories, Vikaasam. Thoughts meandered, covering several mean free paths between them, and a light dawned upon me. I took out my Sony Xperia C and solved a HARD level puzzle with my personal best timing. But what was that that could change my mind so easily by noticing the title of a short story?

         Vikaasam is not just a story merely. It just shows how the true love and care of human beings towards one another cannot be replaced by a machine, however programmed it may be. There’s an old man called Rowther, an illiterate villager who is unaware of the nuances of Abacus, but calculates at such speeds that he becomes an inseparable part of the large textile shop, maintained by another man. There comes few misunderstandings and Rowther is dethroned from his job and enter the calculator – the costly, mind – boggling machine – that replaces him at the cash counter. The story proceeds through a chain of events post Rowther’s exit that reveals that the old man is but more than a solving machine. He remains a friend, caretaker, well – wisher, and also a calculator for his master and his family. The trick of using calculator as an analogy to stress that Rowther doesn’t only solve numbers, but also the number of problems of his master, forms the crux of this story.

         All these thoughts of the story that had been a part of my English non – detail (translated version) in my 9^th grade whizzed from one side of my brain to another just like the Auro 3D sound system. And, that was the reason I solved my immediate attempt with relatively better concentration and determination. Now, I have bagged four prizes (trust me, the cash awards are a way to avoid imploring and whining for pocket money) and the list is about to continue.

         But, what matters here am not me but the game itself. It teaches the way of leading a life. Each rule is philosophical in its own way, enlightening me towards a moulded state.

1)   Only one number can fit in one cell

This seconds the saying, Jack of All but Master of None. There’ll be something which I would be worthy of doing. Focus towards only one aspect of life and we’re sure to be rewarded. This made me contemplate on my area of expertise, and though I may be a boring writer producing junk in my blog, I have managed to keep up the enthusiasm of continuously staying on the line. Writing is my key to the unexplored doors of the world.

2)   Focus on rows, columns and grids, all at the same time.

This made me realize that though there are our own, ‘within the circle’ commitments, we ought to maximize our horizon beyond this closed circle called the safe zone. Grid symbolizes our closed circle, while rows and columns are the exposures to lead us to glory.

3)   There may be two logical solutions for a puzzle.

Never be a stereotype is what this one taught me. There may be alternative aspects which, when done, would make us feel pessimistic and outdone. But then, that second solution may prove to be the pathway of true success.

         There are many other psychological and visible effects after Sudoku embraced me, or rather, I became part of this logical sport. Such is the intensity of the game that I am forced to type this piece of junk in the gap between two rounds of the Times of India SuDoKu contest. Life is full of problems like SuDoKu, but once we start solving them, we fall for them even without our knowledge and long for more and more of them to come.

CAN WE DO IT?

          After two months of eating and sleeping, today was the time to pack up things and get back to my second home. Bus travels are hectic in Monday mornings as all the office – goers and students tend to get back to their respective places after enjoying the weekend. Luckily, this has never been a problem for me as dad, who always accompanies me to the bus stand (courtesy the amount of luggage), is an expert in climbing up the bus at the right time to get me a window seat mostly.

          Since it was early morning, the bus was going at a good speed due to less traffic. Suddenly, the brakes screeched. Apparently, a cow or dog must have crossed the road; it might have been a cyclist or a pedestrian, too. But then, grumbles arose from the passengers. “You idiot, be responsible to your duty!” said one; “Son of a *****, can’t you drive carefully?” yelled another; “Have you gone mad? Why don’t you slow up a bit?” shouted a third fellow. Till now, it was okay.

          The next moment, everyone started discussing previous incidents which they’ve witnessed, heard, or imagined, that had resulted in a disastrous note, in a loud tone. The ultimate thing happened when a fellow passenger, on seeing me sitting quite, said: “Thambi! Enna amaidhiyaa ukkaandhurukinga? Unga pangukku naalu vaartha kaelunga…” (Brother! Why do you stay calm? Utter some swearing words towards the driver) He had told it very sharply as if I was to bid some amount in an auction but this made me wonder what has happened to us.

          This attitude reflected quite a few flaws in the basic nature of individuals. First of all, we’re not ready to stand against something on our own. We need the company of someone. Secondly, we force the same kind of behavior into the psychology of a stranger. As this chain goes on, there will be no one left with courage and dare.

          Now, getting back to the incident, even I have been a severe critic of the Government bus drivers (in particular) in the past, muttering words like, “Sena maadu! Katta vandi maadhiri oatraan?” (Lazy buffalo, driving like a bullock cart!!) These swear words were constantly coming out of my mouth in almost every bus journey, thanks to the slow driving due to the ‘great’ road conditions of Tamil Nadu. Not after I met one of my friends’ dad, a bus driver. Seeing him just once would reveal how much a driver suffers to complete each and every trip; his eyes would show up the tiredness due to extensive sleeplessness during nights; the rough palm of his hand would depict the hardships of holding the steering for a long time; his occasional momentary pauses at the college entrance to meet his son for a fraction of second would convey how much he had missed his family owing to his job.

          How many of us know that there are inadequate drivers for the innumerable number of buses available throughout the state? How many of us have ever thought of the extra trips a driver is burdened with in order to compensate for the lack of workforce? In addition, the supervising, administrative authorities are mostly appointed by the direction of the local politicians. These irresponsible people would willingly appoint the driver in a worst route; but in order to revert to an easy bus route, he would have to pay a huge sum to the authority, which would in turn be transferred to the coffers of that politician (What, according to you, is the source of money that is given during elections to lure us? Dosh earned through these kinds of illegal activities). There are instances of drivers superior in terms of age being humiliated and abused by their senior officials, who would be younger, with no appropriate reason.

          A bus driver is, in some way, Lord Paarthasaarathi Himself. After all, Krishna became driver for just one person (Arjuna). But, a bus driver is doing this Godly job for a comparatively less salary. He toils day and night, overcomes back spasms, controls his emotions at times of abuses, all these to earn his living. Moreover, the money he gets doesn’t justify the incredible work he does. Have we not experienced awful situations due to the strike organized statewide and nationwide in the recent times? Haven’t we been at the mercy of them? So, please never complain. If a driver speeds up, do understand that while it’s risky, the fault is not his. The system has to be blamed. And as it is, from education to cricket, and media to transport, politics has spread its evil roots everywhere.

          Even the Public Sector Employees and the Corporate Workers are being granted enough days as holidays per month/year. The same is not guaranteed for a driver. He has to work, he ought to work, he is forced to work. We’ve to be thankful actually; if it can’t be done, at least don’t scold them. There is a 19 – year – old (it’s me), who has already suffered from a strained spinal cord. There are people complaining of not able to sit comfortably for two hours continuously; there are bike riders, who feel inconvenient after driving some 25 kilometers at a stretch. Can we project us into the same situation as a bus driver? Perhaps, that is the only way to show the greatness of the multiple incarnations of Paarthasaarathi.

          Similar fate strikes scavengers, when they take leave for one or two days. After all, the 50 or 100 bucks we give for their picking up garbage from all houses in a region is not even worth 25% the service they do to make us exist in a clean environment, free of dust and pollution. The healthy physical state of us is not due to the eradication of 10 different kinds of diseases by the Hamam soap, but due to these poor workers, in front of whom the White Collar Job Holders are literally nothing. Please respect these noble workers by asking yourself, ‘Can we, or would we do their work?’

துப்பாக்கித் தோட்டா

     ”டமால் டுமீல்” என்ற வெடிச் சத்தங்களுக்கிடையே  சிரமப்பட்டு மிதிவண்டியை ஓட்டிக்கொண்டு வந்தான் செய்தித்தாள் போடும் பையன்; தீபாவளித் திருநாளில் கங்காஸ்நானம் செய்து, விளக்கேற்றி, பட்டாசு வெடித்தாலும், பசியிருள் தீரவும், அறிவொளி பரவவும் பாலும், செய்தித்தாளும் வேண்டியிருக்கிறதே!

     மடிசார் மாமி வீட்டுவாசலில் கோலம் வரைந்துகொண்டிருந்தார்; பக்கத்து வீட்டு மாமா அன்றும் வாய்க்கு ஒளியேற்ற (புகைப்பிடிக்க என்று பொருள் கொள்க) லுங்கியுடன் சென்றார்; நகராட்சிக் குடிநீர் பிடிப்பதற்குத் தெருமுனையில் வழக்கம்போலவே கூட்டம். “என்னைத் தவிர கஷ்டப்படுறவங்க இவ்ளோ பேர் இருக்காங்களா?” – அந்நினைப்பு அவனுக்கு இதத்தைத் தந்தது.

     வாத்தியார் வீட்டுக்குச் சென்று பேப்பர் போடும்போது, ஏதேனும் பழைய துணி கிடைக்கும்; அதிர்ஷ்டமிருந்தால் ஐம்பதோ, நூறோ தருவார்கள். எண்ணங்கள் முட்டிமோதத் திடீரென்று இருவர் அவனை இடித்துத் தள்ளிவிட்டு வேகமாக ஓடினார்கள்; ஒருவனின் கையில் துப்பாக்கி வேறு இருந்தது. இவன் சுதாரிப்பதற்குள் தெருவைத் தாண்டியிருந்தனர்.

     ஓடுகிறவனைப் பிடித்தே ஆக வேண்டும் துரத்துபவனுக்கு; ’துப்பாக்கியால் சுட்டுவிடலாமா?’ என்று கூட யோசித்தான்; ஆனால் அவனுக்கு இடப்பட்ட கட்டளை அதுவன்று; சுடக்கூடாது என்று மட்டும் சொன்னவன், வேறெப்படிப் பிடிப்பது என்னும் உபாயத்தைக் கூறவேயில்லை. இவனுக்கும் தோன்றவில்லை கேட்க வேண்டும் என்று.

     நேரமாக ஆக வியர்வைத்துளிகள் முகத்தில் அரும்பி வழிந்தன; ஈரத்தால் சட்டை உடம்போடு ஒட்டியது. எனினும் ஓட்டத்தை நிறுத்தவேயில்லை இருவரும். தெருவெங்கும் வெடித்த, வெடிக்காத பட்டாசுகள் சிதறிக்கிடந்தன. எதிலேனும் கால்வைத்து வெடித்து விடப்போகிறது என்னும் பயம் இப்போது தோன்றவேயில்லை.

     குறுகிய சந்தில் ஓடிக்கொண்டிருந்தனர்; கொண்டாட்டம் என்பதே அறியாததைப் போல் அங்கு அனைவரும் ‘இது மற்றொரு நாள்’ என்னும் முகபாவத்துடன் வேலைசெய்து கொண்டிருந்தனர்; சோற்றுக்கே வழியில்லாதவர்களுக்கு கொண்டாட்டமேது, கும்மாளமேது? விரைவாக ஒடியதில் தெருவோரத்தில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த பாத்திரங்களை இடறிவிட்டுத் தாவினான். “அப்டி இன்னாடா அவசரம் உங்களுக்கு? என் வூட்டுப் பாத்திரம்தான் கெடச்சுச்சா? சாவு கிராக்கிங்க, தீபாவளியும் அதுவுமா” என்று திட்டினாள் பெண்ணொருத்தி.

     பதற்றத்தில் எந்தத் தெருவுக்குப் போகிறோம் என்றறியாமலேயே ஓடினர். திடிரென்று ஓரிடத்தில் அதிர்ந்துபோய் நின்றான் அதுவரை உயிரைக் கையில் பிடித்து ஓடிக்கொண்டிருந்தவன். ‘5000 வாலா’ பற்றவைத்துக் கொண்டிருந்தனர் தெருவையே மறித்தபடி. “இதைத் தாண்டிக் கண்டிப்பாக ஓட முடியாது; என்ன செய்யலாம்?” என்று யோசிப்பதற்குள் முதுகில் துப்பாக்கியை வைத்து அழுத்தினான் பின்னவன்.

     ”மாட்டுனியா? என்ன பாக்குற? வா இன்ஸ்பெக்டர் கிட்ட” என்றபடி ‘ரோல் கேப்’ சுடும் துப்பாக்கியைக் காட்டி மிரட்டினான்.

     தனியார் பள்ளியில் படிக்கவைப்பதே பெரிய கஷ்டமாக இருந்த தினக்கூலிகளின் மகன்களான அவர்களிருவருக்கும் தீபாவளியே அந்தத் துப்பாக்கியும், திருடன் – போலீஸ் விளையாட்டும்தான். கான்ஸ்டபிளாக நடித்தவன், துப்பாக்கிமுனையில் கைதுசெய்த திருடனை உயரதிகாரியிடம் (மற்றொரு பையன்) கூட்டிச் சென்றான்.

குணம் நாடிக் குற்றமும் நாடி.....

மதிப்பிற்குரிய தனுஷ் அவர்களுக்கு,

           வணக்கம். ‘மாரி’ திரைப்படத்தின் டிரெய்லரைப் பார்த்ததும் தோன்றிய எண்ணங்களின் தொகுப்பே இக்கடிதம். சமூக வலைத்தளங்களில் பரவி உங்களைச் சென்றடையும் என்று நம்புகிறேன்.

           விசிறி, ஆதர்சம் ஆகிய சொற்களுக்கிடையே இருக்கும் மாறுபட்ட பொருட்கள் உணர்த்தும் செய்தி ஆழமானது. விசிறி (fanatic) என்பவன் உங்களைப் பற்றிய அபகருத்துகளைக் கூறுபவர்களிடம் காட்டுமிராண்டித்தனமாகச் சண்டையிடுவான். உங்கள் திரைப்படங்களைப் பார்ப்பதையும், அதைப் பற்றி நிலைத்தகவல் எழுதுவதிலுமே குறியாயிருப்பான்; ஆனால், உங்களை ஆதர்சமாக (role model, inspiration) நினைப்பவன், உங்களின் வழித்தடங்களைப் பின்பற்றுவான்; உங்களது அனைத்து நடவடிக்கைகளையும் ‘சரி’ என்ற மனோபாவத்துடன் மட்டுமே பார்ப்பான். இந்த இரண்டாம் மனநிலையில் இருந்த நான், உங்களால் தற்போது தள்ளப்பட்டிருக்கும் இரண்டுங்கெட்டான் நிலையின் வெளிப்பாடுதான் இக்கடிதம்.

           நீங்கள் கதாநாயகனாக நடிக்கத் தொடங்கிய காலத்தில், உங்களது பல திரைப்படங்கள் தோல்வியைத் தழுவின. “இவ்ளோ ஒல்லியா இருக்கான்? இவன் பத்து, இருபது பேர அடிப்பானாம்” என்ற விமர்சனங்கள் ஒருபக்கம் ஒலிக்கத் தொடங்கியிருந்தாலும், என்னைப் போன்ற சதைப்பிடிப்பில்லாத, ஒல்லியான ஆட்களுக்கு நீங்கள் ஒரு ஆளுமையாகவே தோன்றினீர்கள். உடல்ரீதியாக ஒரு பெரிய கூட்டத்தை என்னால் அடிக்க முடியாவிட்டாலும், ’அனைவருக்கும் சவால் விட வேண்டும், உருவில் பெரியவர்களைக் கண்டு அஞ்ச வேண்டாம்’ போன்ற கருத்துகள் உளவியல்ரீதியாக என் மனத்தில் பதிவதற்கு நீங்களும் ஒரு காரணி.

     மெல்ல மெல்ல வளர்ந்த நீங்கள், இன்று கோலிவுட்டில் தவிர்க்க முடியாத நட்சத்திரமாகவும், பாலிவுட்டில் கால்பதித்த வெகுசில தமிழ் நடிகர்களுள் ஒருவராகவும் இருப்பது பிரமிப்பாக இருந்தாலும், இதில் ஆச்சரியம் ஏதும் இருப்பதாகத் தோன்றவில்லை; அனைத்தும் உங்கள் உயிர்நாடியில் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் நடிப்பு என்னும் ஆற்றலுக்குக் கிடைத்த பரிசு. தற்கால இந்திய சினிமாவின் முக்கியத் தகுதியான ‘சிக்ஸ் – பேக் வைத்து உடல்தசைகளை இறுக்கி, முறுக்கி வைத்தால் மட்டும் போதுமானது; நடிப்பு இரண்டாம்பட்சம்தான்’ என்னும் கட்டமைப்பை உடைத்தெறிந்தவர்களில் நீங்களும் ஒருவர்.

     ’சுள்ளான்’, ‘புதுக்கோட்டையிலிருந்து சரவணன்’ போன்ற படங்களைப் பார்த்த பின், ‘இவனும் மத்த ஹீரோ மாதிரிதான்’ என்று அலையடித்த எண்ணங்கள், ‘ஆடுகளம்’, ‘மயக்கம் என்ன’, ‘மரியான்’, ‘அம்பிகாபதி’ (Raanjhanaa), ‘வேலையில்லா பட்டதாரி’, ‘ஷமிதாப்’ போன்ற படங்களுக்குப் பின் மறைந்தன. விஜய், அஜீத்தை எல்லாம் தாண்டி, விக்ரம், கமல்ஹாசன் என்னும் மாபெரும் நடிகர்களின் திறமையுடன் போட்டிபோடும் அளவுக்கு இருந்தன/ இருக்கின்றன உங்கள் நடிப்பு. நன்கு கவனித்தால் ஒரு உண்மை புரியும். தல – தளபதி படங்கள் வசூலை அள்ளிக்குவித்தாலும், அந்நடிகர்களைப் பிடிக்காத கூட்டம் ஒருபக்கம் சேர்ந்துகொண்டே போகும். ஆனால், விக்ரமைப் பிடிக்காது என்று எவரும் சொல்லி நான் கேட்டதில்லை.

     ’சூர்யா கூட இப்போ ‘சிங்கம்’, ‘அஞ்சான்’னு வயலன்ஸ் இருக்குற படமா நடிக்க ஆரம்பிச்சுட்டான்’ என்று புலம்பிக்கொண்டிருந்த என் தாய், ‘வேலையில்லாப் பட்டதாரி’ படத்தை ரசித்துப் பார்த்தார். “எவ்ளோ மெச்யூர்டா நடிக்கறான்? ஸ்மோக்கிங் மட்டும் அவாய்ட் பண்ணா நல்லாயிருக்கும்” என்று அவர் சொன்னது ‘மாரி’ டிரெய்லர் பார்த்தபோது நினைவுக்கு வந்தது.

     ”த்தா.. செஞ்சுடுவேன்” போன்ற வசனங்களால் திரையரங்குகளில் விசில் சத்தம் காதைக் கிழிக்கலாம்; நீங்கள் சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்து டிரெய்லரில் மட்டுமே 3,4 முறை ஊதுவதால் ‘ஹே.. தலைவா’ என்ற கோஷம் தியேட்டர்களில் எதிரொலிக்கலாம். ஆனால் இதன்மூலம் ஒரு தவறான முன்னுதாரணத்தை நீங்கள் உருவாக்குகிறீர்கள்; இப்படியெல்லாம் செய்தால்தான் ‘கெத்து’ என்னும் பிம்பத்தைத் தெரிந்தோ, தெரியாமலோ தோற்றுவிக்கிறீர்கள். ‘எல்லாப் படத்துலயும்தான் புகைப்பிடிக்குறாங்க; குடிக்குறாங்க’ என்று நீங்கள் வாதிடலாம். ஆனால், அவர்களோடு ஒப்பிடுவதென்பது உங்கள் திறமையை நீங்களே தாழ்த்திக்கொள்வது போலாகும். அப்படி நடித்துக் கூட்டம் கூட்டுபவர்கள் பெரிய நடிகர்களும் அல்ல; அவ்வகைத் திரைப்படத்தை இயக்குபவர்கள் தேர்ந்த இயக்குநர்களும் அல்ல. திரைப்படம் என்பது ஒரு பொழுதுபோக்கு அம்சம் என்பதைத் தாண்டி, நற்கருத்துகளை வெளிப்படுத்தும், கலாச்சார நோக்கம் கொண்ட ஒரு ஊடகம் என்பது ‘காக்கா முட்டை’ என்னும் உலக சினிமாவைத் தயாரித்த உங்களுக்குத் தெரியாமலிருக்காது.

     இப்படிக் கூறுவதால் ‘மாரி’ படத்தைப் பார்க்கக் கூடாது என்னும் கருத்தை நான் முன்வைக்கவில்லை. அது தனுஷ் என்னும் கலைஞனின் அசாத்திய நடிப்புத் திறமைக்குச் சோறுபோடாது. மாரி படம் வசூலைக் கொட்டிக்குவிக்கலாம். ஆனால், என்னைப் போன்ற மனிதர்களுக்கு ரோல் மாடலாக இருக்கும் தகுதியை நீங்கள் அதன்மூலம் இழக்கிறீர்கள்; ‘மறுபடியும் இப்டியே படம் நடிக்க ஆரம்பிச்சுட்டானா?’ என்ற என் தாயின் வசவுக்கு ஆளாகிறீர்கள்.

     மக்கள் விசிலடிப்பதற்கென்றே உருவாக்கப்படும் திரைப்படங்களில் நடிப்பதற்குப் பலர் இருக்கின்றனர். ஆனால், நல்ல கதையம்சம் கொண்ட, சிக்கலான கதாபாத்திரத்தில் நடிக்கக் கூடிய ஆற்றல் பெற்றவர் வெகு சிலர்; அச்சிலரில் நீங்களும் ஒருவர் என்பதை மறந்துவிடாதீர்கள். இது எச்சரிக்கையோ, கோபமோ அல்ல. தமிழ்த்திரையுலகின் ஒரு பெரும் கலைஞன் தன்னைத்தானே சராசரிப்படுத்திக் கொள்கிறானே என்ற அனுதாபத்தின் வெளிப்பாடு. ஏதேனும் தவறாக இருந்தால் மன்னித்துக்கொள்ளவும். ஒரு திரை ரசிகனாக என் அறிவுக்கெட்டியது அவ்வளவே.

எதிர்பார்ப்புடன்,

தமிழ்த்திரை ரசிகன்.

புலம்பல்

     ”நான் யாரு என்னன்றதெல்லாம் இப்ப முக்கியம் இல்ல. நான் பாட்டுக்கு இந்தப் போலிஸ் ஸ்டேஷன் பக்கத்துல சின்னதா ஒரு வீடு கட்டியிருந்தேன். நான்னா நான் மட்டும் இல்ல. எங்க ஆளுங்க எல்லாமே இந்தச் சுத்துவட்டாரத்துலதான் வாழ்ந்துட்டிருக்கோம். ஒரு நோட்டீஸ் கூடக் குடுக்கல, படுபாவிப் பசங்க; அவனுங்க பாட்டுக்கு வந்து இடிச்சுத் தள்ளிட்டுப் போயிட்டானுங்க. பெரிய புல்டோசரெல்லாம் தேவப்படல, சார். கை, கால் வெச்சு எத்துனா செதறிப் போற சாதாரண வீடு எங்களோடது. ஏதோ கட்டடத்த விரிவுபடுத்தப் போறாங்களாம்.

     எங்க பாட்டன், முப்பாட்டன் எல்லாரும் வாழ்ந்த எடம் சார் இது. நாங்க பாட்டுக்குக் கெடச்சதச் சாப்புட்டு, நிம்மதியா இருந்தோம். நிம்மதியான்னா, சோம்பேறியா இல்ல; இங்க இருக்குற ஒவ்வொருத்தரும் அவ்ளோ சுறுசுறுப்பானவங்க சார். ஏதாச்சும் வேல செஞ்சுக்கிட்டேதான் இருப்பாங்க. பத்து வயசுலயே கண்ணாடி போட்ற பசங்களப் பாக்கவே முடியாது; கைத்தடி ஊனிக்கிட்டுத் தள்ளாடற பெரியவங்களும் இங்க இல்ல. சாகுறவரையில தெம்பா இருந்துட்டுச் சாவுற நல்லவங்க சார் நாங்க. ஏதோ மலைவாழ் கிராமங்கள்ல எல்லாம் கூட இப்படித்தான் நடக்குதாமே. நமக்கு எங்க சார் இதெல்லாம் தெரியும்? அப்பப்ப டீக்கடையில பெருசுங்க பேசிக்குங்க. திக்குத்தெரியாத எங்கள மாதிரி அப்பாவிங்கள கட்டடம் கட்டணும், தொழிற்சாலை கட்டணும், அணு உலை கட்டணும்னு இப்டியே சொந்த எடத்த வுட்டுப் போக சொன்னா எங்க சார் போவறது?

     நேரடியாச் சொல்லியும் கேக்கலன்னா என்னா பண்ணுவாங்கனு எனக்கு ஒரு தெனாவட்டு இருந்துச்சு சார். அதுக்கும் ஒரு அதிர்ச்சி வைத்தியம் இருக்கு. அதான் இப்ப விவசாயிங்களுக்கெல்லாம் ஏதோ நெலத்தோட மதிப்பவிட அதிகமா காசு தந்து, ஆசை காட்டியே புடுங்கிடுறாங்களாமே; அந்த எடத்த கார் தயாரிக்குறதுக்கு, மின்சாரம் உற்பத்தி பண்றதுக்குனு மாத்திடுறாங்களாம். ஏன் சார், நான் தெரியாமதான் கேக்குறேன்; திங்கிற சோத்துக்கு வழியில்லன்னா எதக்கொண்டு வயித்த நெரப்புறது? காரையும், செல்ஃபோனையும் அரைச்சு மாவாத் தின்றதுக்கு ஏதாச்சும் தொழில்நுட்பம் கண்டுபிடிக்கணும் சார். பின்ன என்ன? நாட்டுல இது ரெண்டும்தான் பெருகிக் கெடக்கு.

     இந்த போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல வேல செய்யுற போலீஸ்காரங்களவிட இங்க நிக்குற காருங்களோட எண்ணிக்கதான் அதிகமா இருக்கு. இதுகூடப் பரவாயில்லங்க; ஒருத்தன் ஒருத்தன் கையிலயும் கொறஞ்சபட்சம் ரெண்டு ஃபோனாச்சும் இருக்கு.

     என்னது, கம்பிளெயிண்ட் குடுக்கறதா? அங்கதானே சிக்கலே; இங்க இருக்குற எந்த வீட்டுக்கும் பட்டா, சிட்டா, ரேஷன் கார்டு எதுவும் கெடையாது. இது என்ன மாடமாளிகை, கூடகோபுரமா சார், பதிவெல்லாம் பண்ணி வைக்க? பரம்பரை, பரம்பரையா இருக்குற இடம்; எங்க மண்ணுக்கு உரிமை கொண்டாடுறதுக்கு எதுக்கு சார் பத்திரம் எல்லாம்? இது எங்க எடம் மட்டும் இல்ல; எங்க சந்தோஷ துக்கங்களைப் பகிர்ந்துக்கிட்ட தெய்வீக்க்கோயில் சார். அதிகாரம் இருக்குங்கறதுக்காக ஏன் சார் எளியவங்களச் சித்திரவதை பண்றாங்க?

     நீங்களே யோசிச்சுப் பாருங்க. நீங்க வேலபாக்குற எடத்துல உங்கள இடமாற்றல் பண்றதாச் சொன்னாக்கூட கொஞ்சம் அவகாசம் கேக்குறீங்கல்ல? பையனுக்கு நல்ல ஸ்கூல் பாக்கணும், பாட்டிக்குக் கோயில் பக்கத்துலயே இருக்கணும்னு இவ்ளோ யோசிச்சுச் சரியா வராதுன்னு தோணுச்சுன்னா வேணாம்னு சொல்றீங்கல்ல? முடியாதவங்கள மட்டும் ஏன் சார் தொரத்துறாங்க? அவங்கள எதிர்க்க முடியாதுன்ற திமிரா?

     என்ன சார் கேட்டுட்டே இருக்கேன், பதில் சொல்ல மாட்டேன்றீங்க? என்னது... தேங்க் யூவா? இங்க நான் பொலம்பிட்டிருக்கேன்... எனக்கு எதுக்கு சார் இதெல்லாம் சொல்லிக்கிட்டு? ஹ்ம்ம்ம்... என்னதிது? ஆங்... ஃபோனு. அடப்பாவி, அப்போ கம்பிளெயிண்ட் குடுன்னு சொன்னது, இவ்ளோ நேரம் பேசிக்கிட்டு இருந்தது எல்லாமே அந்தப் பாழாப்போன ஃபோன்லதானா? அதுசரி.. என் பேச்சக் கேக்க யாரு இருக்கா இந்த உலகத்துல” என்று புலம்பியபடியே ஊர்ந்து சென்றது எறும்பு.

உணர்வெனும் சங்கிலி

            மாலையில் அலுவலக வேலைகளை அவசரமாக முடித்துவிட்டு ரயிலேறுவது வாடிக்கையாகவே மாறிவிட்டது அவளுக்கு. மணிரத்னத்துக்கடுத்தபடியாக ரயில் பயணங்களை ரசிப்பவள் அவள். உண்மையில், பணிமாற்றத்தால் பயணம் அவளுக்கு உற்ற தோழியாக மாறியிருந்தது. காலையில் கடைசி நேரப் பரபரப்பில் கிளம்பினாலும் ரயிலின் ‘தடக் தடக்’ இசையினூடே ‘தி இந்து’ படிப்பது ஏகாந்த அனுபவமாயிருந்தது. சொந்த ஊரில் வேலைசெய்தபோதுகூட இல்லாத மன அமைதி, தண்டவாளங்களும், ரயிலும் சேர்ந்து பாடும் தாலாட்டில் கிட்டியது. மகனுக்கு நொறுக்குகள் வாங்குவதற்கென்று, புதிய இடத்திலும் கடையொன்றைக் கண்டுபிடித்துவிட்டாள்.

     அன்று ரயிலில் பெரிதாகக் கூட்டமில்லை. நெற்றியில் படிந்த வியர்வைத்துளிகளை ஒற்றியபடி சற்றே ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டாள். மொத்தமே நான்கு பேர் மட்டுமே இருந்த அப்பெட்டியில் மற்ற மூவருமே வியாபாரிகள். ரயிலில் தினம்தினம் சுண்டல், போளி, பலாச்சுளைகள் விற்கும் அன்றாடங்காய்ச்சிகள். சுட்டெரிக்கும் வெயிலில் அலைந்து சோர்வு மிகுந்த ஒரு 40 வயது மதிக்கத்தக்க ஆண், முதுமையின் அடையாளங்கள் தெளிவாகத் தென்பட்ட ஒரு மூதாட்டி, 15 வயது மதிக்கத்தக்க சிறுவன் – மூன்று தலைமுறைகள் வறுமை என்னும் நேர்க்கோட்டில் சந்தித்திருந்தனர் அவர்களையறியாமலேயே.

     ’ஆனந்த விகட’னைப் படித்துவிட்டதால் பொழுதுபோக்க வழி தெரியாமல் வந்தவள், அவர்களிடம் பேச்சுக் கொடுத்தாள். “இந்த ட்ரெயின்லதாம்மா தெனம் வியாபாரம் பண்ணுவேன். சுண்டல், கடலை, போளி இப்டி ஒரு ஒரு நாளைக்கு ஒண்ணொண்ணு” என்றான் அந்த திடகாத்திரமான மனிதன். கூடையில் மீதமிருந்த சுண்டலைப் பற்றிக் கேட்டபோது, “அவ்ளோதாம்மா. இன்னிக்குக் குடுத்து வெச்சது அம்புட்டுதேன். காலைல எடுத்துட்டு வர்றது. சில நாள் ரெண்டு கிலோ கூட மிஞ்சிப்போயிடும். அதெல்லாம் மாட்டுக்குதான். சாயங்காலம் அஞ்சு மணி, ஆறு மணி தாண்டுனா சுண்டல் நமுத்துப்போயிடும். அப்புறம் விக்கமுடியாது.”

     பரிதாப உணர்ச்சி மேலிட 5 ரூபாய்க்குச் சுண்டல் கேட்டாள். பெரிய பொட்டலமாகத் தந்தான். 20 ரூபாய் பெறும். “இப்போ ரெண்டு மாசமா லீவு வுட்ருந்தாங்கல்ல? சரியான சேல்ஸ். ஒரு நாளைக்கு 1000 ரூபாய் கூட சம்பாதிச்சுருக்கேன். ரயிலுக்குள்ள விக்கணும்னா 10 நாளைக்கு 1000 ரூபா கட்டி ரசீது வாங்கணும். ஆனா ஸ்குவாட் வந்தாங்கன்னா பிரச்சனையாயிரும். 250 ரூபா ஃபைன் போட்டுடுவாங்க. இப்ப இருக்குற ஒரு அதிகாரி நல்லவரு. அவங்க வந்தாக்க, முந்தினயே ஃபோன் பண்ணிடுவாரு; எறங்கிடுவோம்”, என்றவனிடம், “இவ்ளோ சிரமம் இருக்குல்ல, வேற ஏதாச்சும் தொழில் பாக்கலாம்ல? கடைல எதுவும் வேல செஞ்சாக்கூட நல்ல சம்பளம் கெடைக்குமே”, என்றாள்.

     ”வேற வேல எதுவும் தெரியாதும்மா. இது பழகிடுச்சு. கூட்டிக் கழிச்சுப் பாத்தாத் தண்டல் போக ஒரு நாளைக்கு எப்புடியும் 300 ரூபா நிக்கும்.” அவனது தொழில்பக்தி, பணத்திற்காகவே வேலைசெய்யும் தனது நடுத்தர வர்க்க மனநிலையைச் சம்மட்டியால் அடித்தது போலவே உணர்ந்தாள். “அதுசரி! மத்தவங்க பண்றாங்கன்றதுக்காகப் பிள்ளைகள இஞ்சினியருக்குத்தான் படிக்க வைப்பேன், டாக்டருக்குத்தான் படிக்க வைப்பேன் என்று நாம் பிடிவாதம் பிடிக்கும்போது, பணம் கெடச்சாலும் மத்த வேலைக்குப் போகமாட்டேன்னு சொல்ற அவனோட பிடிவாதமும் நியாயம்தான்”, என்று உள்ளுணர்வு எகத்தாளம் செய்தது.

     ”பலாச்சொள சாப்படறியாம்மா?” – மீதமிருந்தவற்றை ஆளுக்கொன்றாகக் கொடுத்தாள் கிழவி. பல்லில்லாத வாயில் வைத்து அவள் மென்றுகொண்டே வந்தது சிரிப்பாகத்தான் இருந்தது. திடிரெனச் சத்தமாக இருமினாள்; புரையேறியிருக்கக்கூடும்.

“ஆயா? உங்கள யாரோ நெனைக்கறாங்க போல.”

”அட, இந்த வயசான கெழவிய யாருமா நெனக்கப் போறாங்க?”

                                                            ***************

     இரவு புதிதாக அரைத்திருந்த மிளகாய்ப்பொடியுடன் தோசை சாப்பிடுவது அருமையாயிருந்தது. காரம் சற்று அதிகமாகவே இருந்தபடியால், இருமல் தொடர்ச்சியாக வந்தவண்ணம் இருந்தது. தண்ணீர்க் குவளையை நீட்டிய மகன், “என்னம்மா, உன்ன யாரோ நெனைக்கறாங்க போல?” என்றான். சட்டெனக் கிழவியின் நினைப்பு வந்தது அவளுக்கு. கூடவே அவளுடைய கேள்வியும்: “இந்த வயசான கெழவிய யாருமா நெனக்கப் போறாங்க?”

     நினைப்பு என்பதும், மறத்தல் என்பதும் ஒருவரின் உடல்ரீதியான இருப்பு சம்பந்தப்பட்டது அல்ல; நினைப்பு என்பது ஒருவர் ஏற்படுத்திய உணர்வுகளின் நீட்சி; அந்த யாரோ ஒருவர் நமக்குள் ஏற்படுத்தியிருக்கும் பாதிப்பின் சங்கிலித்தொடர்பு. பரஸ்பரம் இருக்கும் எண்ண ஓட்டங்களின் சங்கமம். இல்லையேல், அரைமணி நேரம் மட்டுமே உடனிருந்த அக்கிழவியின் நினைப்பு ஏன் அந்நேரத்தில் வரவேண்டும்?

THE BLIP CALLED KISS…

          It’s a rarity to see mom and dad going for a movie together. But now, when the whole world and beyond speaks about Kaakkaa Muttai and their own son has written a review after enjoying the movie thoroughly, the ultimate duty of parents is to go and watch in the theatre, right?

          Fate had its own plans. If a comedian could’ve created chaos within a serene family, it sure is to be Santhanam, for Inime Ippadithaan starring this legendary hero has hit the screens today. At 11:05 AM, five minutes after the scheduled showtime, my phone rang at home and I was surprised that the tone was Lukka Chuppi (assigned only for mom). Her voice suggested she was a bit dejected because the timings were split, courtesy the arrival of the new movie.

          Since The Crow’s Egg was scheduled for the matinee and evening shows, they had to return back, while I kept cursing Santhanam at home. Apparently, the timings had been mistakenly printed in the posters throughout the town and dad was misguided obviously.

          This gave me various thoughts. Inspite of Kaakkaa Muttai getting accolades and being received well in all centers, doesn’t it deserve a run in the box office for some more time? Aren’t the viewers ready to accept these kinds of non – commercial movies? Or, is it the greed of theater owners and distributors to play second fiddle to the stars in the limelight?

          Let’s get back to our main content now. It would all have ended well had mom and dad returned home straightaway. But, life sometimes requires a twist from the routine, eh?

          Dad has been suffering from back spasms recently and a day off from work was meant to relax and refresh. With the bike ride going in vain, dad was already tensed up (according to mom). In the meantime, mom had other ideas. She had to meet one of her colleagues, who had fractured her leg long time back (that the wound was almost healing). Mom, being extensively caring towards all, had come to a conclusion that the time can be compensated by visiting the lady, whose family has been known to us since my childhood.

          Dad didn’t seem to be interested to go there and he asked mom to be ready sometime soon while he went to attend to some other work. I am surprised by the way dad lost his common sense (!) at that moment because ladies normally don’t have the knack of cutting short a conversation (P. S.: The author is NOT a male chauvinist). When he came back, mom wasn’t ready and he had to wait for a long time.

          And, this created a sudden bitterness. When I opened the gates for them and smiled, the same wasn’t reciprocated. And then, when I asked in common, “You are going for the evening show, right?”, dad just bluntly replied, “I am not. Maybe, she will.” These are situations a 20 – year – old doesn’t know to deal with. I just kept blankly staring at them, standing at the alcove and then drifted off to my room to browse. But then, a flurry of emotions started running through my mind and I was unable to read online. Hence, the result.

          When I had to stay with some of my friends outside recently, I noticed a lady with a toddler, buying provisions for the day. Her ragged clothes and the way she was buying teeny quantities of the groceries showed she (or her husband) should be a coolie. Meanwhile, the child started crying over something. Apparently, its fingers that pointed towards a chips packet indicated what it wanted. The mom was clearly not in a financial condition of getting the child’s need fulfilled so she started cajoling the child. When even then the child didn’t stop its weep, the miracle happened suddenly. She kissed the child’s tender cheeks with soulful love and bingo, it stopped crying! That kiss was not the compromise for her inability to get the chips packet but rather an emotion – a language – that conveyed her state of mind to that infant.

          Kiss is not the image of lust, as shown in most of the Tamil cinema. Rather, it is an epitome of true love, affection, care and belongingness. Kiss is not that which happens just like that between a half – dressed heroine and a six – packed hero. Kiss is a symbol, a calm communication of deep meanings. It may be expressed by anyone, irrespective of age and gender. Kiss is not just the touching of lips of one into that of another; rather, it’s just a culmination of emotional wave that gets transferred in a moment. Kiss can be the silent romance between elderly couple, as shown in Pannayaarum Padhminiyum and O Kadhal Kanmani. Kiss is more than just a sound and a bit of saliva; it is eternal music.

          After these of events that happened today, I want to reiterate to mom and dad that by not going for the movie, nobody but they are the losers. The next movie like this may take decades or centuries to come out. But more than that, I just want to tell them, “Please kiss the other only once.” For, it may change pessimism to optimism, bring in harmony and smiles, make the world come together. It is a magician’s whip that can do unthinkable miracles.

          The post ends here and as usual, I am going to show this to my parents, who are always my first readers. I hope for a new dawn to arise…!