Falling in love with Paiyaa... again!

There are Kollywood movies I keep re-watching every now and then. Ayan is easily the most rewatched one - by now, I have seen the Telugu version and Hindi version (both dubbed and both available on YouTube) besides having memorized almost all dialogues and background scores, and even vocalized some of the instruments to bad results. Then, there is Sivaji, the last complete collaboration between director Shankar and writer Sujatha. The Hindi version of Sivaji makes for a good watch; I particularly like how Sivaji becomes MGR in the Tamil version, while the Hindi contextualization reincarnates the character as 'Bachchan'. The recent addiction has been Meiyazhagan. The score, the dialogues, the little nuances all make that a memorable rewatch always.

Now, these movies have their own unique quirks make them stand-out for various reasons. Ayan shoulders the idea of a smuggler, but without going into the morality around the practice of smuggling, it goes into the nitty-gritty of such acts. There is a separate piece to be written about Ayan and the master K V Anand, for sure. Sivaji is the idea of towering cinematic minds coming together to create a magnum opus within the realms of a 'typical' Shankar film. Meiyazhagan is a class apart and creates its own identity within the pages of Kollywood film encyclopedia.

In contrast, Paiyaa as a movie has nothing novel. It is the same old rinsed-and-repeated-a-million-times commercial shtick with tendencies of exhibitive machismo pretty much thrown around all through the narrative. Don't agree? Let me list out some of the tried-and-tested tropes:

1. A man gets mesmerized at the first sight of his dream woman and falls for her
2. The woman is being chased by goons towards getting her married off
3. The man saves her and she falls in love with him

Up until this point, there is nothing unique at all. But, a quick question. When does #3 happen in typical commercial movies? During the first half? Perhaps, at around the interval point? Maybe, slightly after the intermission towards the first few minutes of the second half? That is where Paiyaa starts getting more interesting.

My friend who works in films says, "What differentiates a mediocre commercial film from a good one, at least in the various -woods of India, is how far the story can elasticize itself before contracting back to the typical commercial elements and conflict resolutions inherent to any film." I consider this quip to be an important one in highlighting the 'elasticisation' efforts that Paiyaa does to good effect.

Say, the ending is fixed. It has been decided that only towards the very end will the woman realize and reciprocate the man's love for her. What is the plot point that can stretch this reciprocation up until the very end of the movie? Voila, a road journey!

Fair enough. But what leads to the road journey?

The set up to the beginning of the road journey is a stretch I always like about Paiyaa. The woman tries to escape the goon gang by attempting to board a flight to Mumbai, but that does not materialize because the flight already departs by the time she reaches. Then, there is a last-ditch effort to board a train to Mumbai; the attempt fails because the railway station is filled with henchmen hunting for her presence.

At this point, given that the chauffeur is the main lead, a 'typical' ("mediocre", in my friend's words) commercial film will automatically give a heroic moment to the lead. Somehow, the woman will have the courage to go with him on a road journey to Mumbai. That is where Paiyaa stands tall. The woman is crestfallen because of her plight, and remarks in a whim to the driver that it would be better to take her to the highest altitude around the city so that she can jump off the cliff and end her life. There is still an option now for the man to park the car, lecture the woman about life, and there is a hug - possibly a kiss - and then they fall for each other. Right? Right?

Nope, Paiyaa takes a different route (pun unintended). The man actually parks the car at the highest point and asks her to step out. Now, she thinks he is a maniac because she only said she wanted to commit suicide for the sake of it, in the heat of the moment. The man insists and she steps out, and the lecture happens at this point (not earlier). This is important, and though Meiyazhagan and Paiyaa - two of my favourite films - belong to different genres (quite a co-incidence that Karthi starrs in both of them), the idea is powerful. Be it repentance, introspection, or nostalgia, the results are more powerful when the act of reflecting happens at the place where the emotional remains are going to hit the hardest.

Brindha Sarathy's dialogues are sharp, and although cliched (or 'cringe', in line with the catchphrase of these days), informs what the woman wants to hear at the right time at the right place. "Just like the entire city that looks tiny when looked at from afar, the problems in life are also negligible when thought through from an (emotional) distance", says the man. He says he understands something is off and would be happy to help if she thinks he could be of assistance. And, at that point, the woman gets a sense of trust and safety around him - NOT love or romance yet. There is a stare from the woman that captures it so beautifully. It is not a blank stare, it is one of gratitude, it is one of her being thankful for THAT piece of advice she got from a random stranger who has known her only for a few hours, it is the feeling of a ray of hope in an otherwise dismal state of affairs within her life, it is the first trace of confidence she acquires to ask her what she is about to ask him then.

But, she still does not speak up. There is a pause. The hill, the altitude, the car, the two people, the ringing words of wisdom. The man then says what becomes the core attribute of the film - Trust. "Let me know if I could be of assistance...." (pause) "... only if you trust me." Even at this point, she does not speak up. There was every possibility to include a tight embrace and already let the love fly high in the air, but there is an air of realness within the contours of this fantasy. He goes one step further and states wittily, "Looks like I have not earned your trust yet?"

Then comes the one-liner that starts the road journey (with the most amazing Poongaatrey Poongaatrey; Yuvan is in sublime form, and it is evident in the songs as well as the scores). "Can you drop me in Bombay?", she asks. Now, there is a bit of a pause from the man, as opposed to an immediate, "Yes, of course". He gets taken aback for a second because he was not prepared for it. He processes the idea, takes a moment, and then for a moment, he transitions from "Eh?" to "Yay!". And, the car door opens.

And then, and only then, she starts narrating her story - why she is being chased, why she is trying to flee to Mumbai, what she had been doing in Bangalore, yada yada. Not when she was rushing from airport to railway station. Not when she was taken to the hilltop, and when the man delivers a mini-lecture. It would have been easier to set the stage at the hill itself and make her vent out with melancholic background scores. In a regular commercial flick, she vents out (think about the montages in Arjunaru Villu in Ghilli - another film that works like magic every single time - where the woman is narrating how her brothers were murdered by the antagonist) there, and then the man gets all angry. The scene becomes one of HIS reaction. Not here. I keep saying why Paiyaa is different, and this is just one of the examples.

Though the man is a kinda-sorta spoilt brat, as could be seen in him being lackluster in job interviews, him being the rent-seeker with friends providing for him, he is otherwise a decent man. Not a loafer who gets wasted by drinking all day. Not an ogler who drools at girls at bus stops and public places - a classic 'heroism' trope in the Indian -woods. And, though there is an inexplicable sense of him falling for the woman, he aims to earn her TRUST more than anything else.

Gradually, there are mutual elements of trust that develop as they travel together. None of these are big moments, though. Neither of them is heard saying verbatim, "I feel safe around you", "I trust your company", but the theme of trustworthiness keeps showing up every now and then. He stops at a highway temple for her to pray to the God noticing the smallest of details, and helps her cross the road when she gets a bit frenetic. None of this is glorified as a heroic moment. The most striking of them all is at the fuel station. "I don't have money for the level of fuel that is being refilled", she utters. "We cannot reach Bombay with the money you have", he responds - but again in the most casual, matter-of-fact way so that it lands soft and not as a statement that would make her feel inferior. (Sidenote : Karthi gets this matter-of-factness pitch perfectly in all his characters. Think Naan Mahaan Alla, Meiyazhagan, Thozhaa - he nails that dude who is casual, does not take too much pressure in life, and can say the most straightforward things in the most non-offensive manner)

The trust works the other way, too. There is a 'mass' moment for the woman. Yes, she cannot fight and knock off 200 hooligans in one go, she cannot think through clearly during crunch moments - those are still superpowers vested in only the man as is the case with the 'usual' commercial cinema. But, she can drive. When I state it like that, it seems like a very normal attribute being over-glorified. Right? Again, that is where Paiyaa creates micro-magic.

The front wheels get stuck in a hole, and the man is trying to revive the car out. The woman, seemingly unaffected, is playing slingshots with a bunch of kids. He asks for help, and she volunteers - still seeming a bit too unamused by all of it. Just to improve traction, he asks her to bring some rough materials like wood. And, she is asked to push the vehicle from behind as he tries to accelerate the car out. The effort proves to be futile. He asks her to take the steer while he pushes from behind. Up until this point, one is still expecting a 'hero' moment - of him demonstrating his muscle power as the car gets back on track. But, it goes slightly different here.

When she takes the driver seat, he tries to explain her how to drive. The ABC (Accelerator, Brake, Clutch) taxonomy and operation are being explained just like in the first day of driving classes, only that here the B is not articulated. The car comes out but thanks to the acceleration, it veers away and goes haywire into the highway from the sidelines. There is a brief moment of perceived disaster. The car has gone beyond the visible stretch of highway, and the man stands there - all alone, deserted, and helpless. Silence. Then, at a distance, the car approaches. A normal, perfectly accelerated, smooth drive. As he is looking - all smiles - at the approaching car that he thought met with some untoward accident, the car speeds, and before he has time to process what is happening, nears him at full throttle. Then, it halts - just a hairline between him and the car. The scene ends. As a continuation, he is seen expressing, "I got scared when you sped towards me the way you did" and she casually drops her counter - "Once I fix the mark, the calculations (around acceleration and braking) never fail". Possibly the second best heroic moment of the entire movie, trailing after the hilltop scene. And then, the fact that she can drive becomes the core of a brief escapade idea they hatch together en route.

I am not saying Paiyaa is some extraordinary film, not even vouching that this is a flawless one. The action sequences get repetitive, the final act feels a bit rushed as if the makers did not realize there was too much footage and had to find ways to quicken the ending, and there is too much leeway the audience need to provide for the level of unrealism there is. But, as is the case with some of the other movies of Lingusamy that I have come to like (notably Run), Paiyaa has his signatures dispersed all through the screenplay. Amidst all the fanfare and playing-to-the-gallery, it still manages to have superb moments where affection, hope, dignity, trust, consent, chance, and choice become the protagonists more than the characters themselves.

YouTube link to the full movie (published in the official channel of the producers, so no piracy concerns) - https://www.youtube.com/watch?v=0QkDdt1xjl4.

ஒரு நாளில் வாழ்க்கை இங்கே...

கத்திரி வெயில் சுட்டெரிக்கும் ஒரு சனிக்கிழமை. மதியச்சாப்பாடு முடிந்த களைப்போடு கட்டிலில் படுத்து மின்விசிறியை இயக்கினால் என்ன ஆகும்? நியாயமாகத் தூக்கம் வரும்; வர வேண்டும். திரைச்சீலைகள் மூடிய அறையில், வெயிலின் தாக்கம் சற்றே குறைவாகத் தோன்றும் இடத்தில் சொகுசாக மின்விசிறியின் கீழே உறங்க வேண்டும் என்பது ஒரு மனிதப்பதரின் ஆசைதானே? ஆனால் சற்றே சுயகுரூரம் இருக்கும் மூளை கொஞ்சம் தகிடுதத்தம் செய்தால்?

"அந்த ஃபேன் ஃபுல்ஸ்பீடுல ஓடும்போது டப்புனு உள்ள கைய வெச்சுப் பார்த்தா என்னாகும்?" என்ற விந்தையான, விஞ்ஞானப்பூர்வமான வினா தோன்றுமாயின் ஒரு மானிடப்பதரால் என்ன செய்ய இயலும்? இப்போது கண்ணை மூடினாலும் அக்காட்சிதான் கண்ணுக்குள் ஓடிக்கொண்டிருக்கும். இத்துடன் நிறுத்தினால் பரவாயில்லை. ஐ.பி.எல். ரீபிளே போலவும், ரஜினிகாந்தின் ஓப்பனிங் காட்சி போலவும், தமிழ்த் தொலைக்காட்சித் தொடர்கள் போலவும் ஸ்லோ-மோஷனில் அக்காட்சியைத் திரும்பத்திரும்ப மனக்கண்ணிற்குள் கொண்டுவந்து நிறுத்தும். இதுபோதாதென்று அப்போதுதான் 'அயலான்' தொழில்நுட்பக்க குழுவினரை மிஞ்சும் வகையில் கிராபிக்ஸ் காட்சிகளெல்லாம் வேறு சேர்ந்துகொள்ளும்.

சரி, இது தூக்கமின்மையால் ஒருவேளை வரும் பிசகாக இருக்கலாம் என்றால் அப்படியும் சொல்லத்தோன்றவில்லை. வேலைக்குச் செல்வதற்குத் தயாராகும்போது கையுயர்த்தி டீ-ஷர்ட்டோ, பனியனோ அணியும்போது "அப்புடியே லேசா இன்னும் கொஞ்சம் கையைத் தூக்கி ஃபேன்ல வெச்சுப்பாக்கலாமா ஒரே ஒரு தடவ?" என்ற அவா எழுந்து, "வை", "வைக்காத" என்று இரு குழுக்களாக எண்ணங்கள் பிரிந்து நடுவில் ஒரு கோபிநாத் உட்கார்ந்து பஞ்சாயத்து நடத்த வேண்டிய நிலை வந்துவிடுகிறது. இதுவரை கிறுக்குத்தனமாக கோபிநாத் தீர்ப்பு சொன்னதில்லை; என்றேனும் ஒருநாள் சொதப்பிவிடுவாரோ என்ற பயம் இருந்துகொண்டேதான் இருக்கிறது.

மின்விசிறி மட்டும் அல்ல. அடிவாங்க வேண்டும் என்ற துணிவும், தினவும் இன்ன பிற இதர சூழ்நிலைகளிலும் அவ்வப்போது கம்பெனி ஆர்ட்டிஸ்ட் கேமியோ கதாபாத்திரங்களில் வருவது போல தோன்றிக்கொண்டே இருக்கும். ஜன்னலையோ, கதவையே திறந்து மூடும்போது "சுண்டுவிரலை மட்டும் நடுவுல வெச்சு வேகமா சாத்திட்டா எப்புடி இருக்கும்?" என்பது ஒரு தினசரி மனப்போர்.

'சரி, ஏதோ வேலைப்பளுவின் காரணமாகச் சிலபல நியூரான்கள் கோளாறாகப் பணி செய்வது ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியதுதானே?' என்று சமாளிக்கலாம் என்றால், 'அதையும் தாண்டிப் புனிதமானது' என்கிற ரீதியில் இன்னும் விஷமத்தனமான சிந்தனைகள் வந்து போவதையும் தவிர்க்க இயலுவதில்லை. கைப்பேசியின் சார்ஜரையோ மடிக்கணினியில் சார்ஜரையோ ஆன் செய்யும் நேரத்தில் "குறுக்க இந்த கவுசிக் வந்தா...?" என்று கொமாரு கோமாளித்தனம் செய்வார். மின்சாரம் பாயும் கேபிள் நுனியை ஊறுகாய் போல் நாக்கில் வைத்துப் பார்ப்பதற்கான உள்விசை எங்கிருந்தோ ஊற்றாக உருவாகி ஆறாகப் பெருகிப் பிரளயமாகப் பாய்ந்து வரும் நேரத்தில் நல்லவேளையாக மின்வெட்டு ஆகிவிட்டது ஒருமுறை.

இவையெல்லாம் கூடப் பரவாயில்லை என்று தோன்றுமெனின் மேலும் சில விபரீத வினைச்சிந்தனைகளும் அவ்வப்போது எட்டிப்பார்ப்பதுண்டு. மிக்சியில் சட்னி அரைப்பதென்பது அவ்வாறான ஒரு நேரம். என்ன சிந்தனை ஓடும் என்பது புரிந்திருக்க வேண்டும்! "மூடி போடாமல் அரைக்கலாமா? கைக்கு ஏதாச்சும் ஆகுதா பாப்போமே?" என்பது ஆர்.சி.பி. ஐ.பி.எல். கோப்பைக்கு அருகில் செல்வது போல ஒவ்வொரு முறையும் கிளுகிளுப்பாகத் தோன்றி, பின் ஆர்.சி.பி. ஒவ்வொரு முறையும் இயலாமையுடன் திரும்புவது போல் சோகத்துடன் மூடியைப் போட்டே அரைத்துவிடவேண்டிய கட்டாயம்.

சரி, சட்னி அரைத்தாயிற்று! சிரைத்து, குளித்து, புத்துணர்ச்சியுடன் இட்லி சட்னி சாப்பிடலாம் என்று ட்ரிம்மரை எடுத்தால், "தல! சங்கு கிட்ட வரைக்கும் போற... அப்புடியே லைட்டா சங்குல ட்ரிம்மர் ப்ளேடை வெச்சு கீறிப் பார்க்கலாம்ல?" என்று '3' பட தனுஷிற்கு அருகில் தோன்றும் பச்சை வண்ணக் கோமாளிகள் என்னிடமும் கேட்கத்தொடங்குவர். அவர்களை வேறு சமாளிக்க வேண்டும். இட்லி மாவை ஃபிரிட்ஜிலிருந்து எடுக்கப் போனால் "தூணிலும் இருப்பார், துரும்பிலும் இருப்பார்" என்பது போல எர்த் கனெக்ஷன் சரியாக இல்லாத நேரத்தில் ஃபிரிட்ஜின் வயரையோ, கதவு திறப்பதற்கு ஏதுவாக இருக்கும் இரும்பு ப்ளேட்டையோ ஒரு இரண்டு, மூன்று வினாடிகள் தொட்டுப் பார்க்கலாம் என்ற எண்ணம் தலைதூக்கும். சற்றே சுதாரிக்கும் மனம் உடனே, "தம்பி, அதான் தக்காளி சட்னி அரைச்சு வெச்சுட்டியே! எதுக்கு இன்னொரு தக்காளி சட்னி உனக்கு?" என்று வடிவேலு உவமைகளுடன் வழிகாட்டும்.

இப்பட்டியல் இத்துடன் முடிவதும் இல்லை. மேலும் சில உதாரணங்கள் கீழே:

1 - மதியம் வேலைக்குச் செல்லும்போது : "கண்கூசிக் குருடாகும்வரை சூரியனைப் பார்த்துக்கொண்டே செல்லலாமே!"

2 - நடைபாதையில் போகும்போது : "எதிர்ல வேகமா ஒரு கார் வருதுல? அது கிட்டத்துல வரும்போது முன்னாடி போய் நின்னுட்டு அடிச்சுத் தூக்குறானா இல்லையான்னு டெஸ்ட் பண்ணிப் பாப்போமா?"

3 - பதின்மூன்றாம் மாடியில் ஸ்மோக்கிங் கார்னரில் நண்பன் புகைக்கும்போது : "இங்க ஓப்பனாத்தானே இருக்கு? எகிறி குதிச்சா என்னாகும்? எலும்புல்லாம்தான் ஒடையுமா? இல்ல ஆளே காலியாயிடுவோமா? ட்ரை பண்ணிப் பாக்கலாமே ப்ளீஸ்"

4 - லைவ் கடாய் சாட் கார்னரில் நிற்கும்போது : "அந்த சன்னா மசாலாவைச் சூடு பண்ணுறப்ப அடுப்புல கைய உட்டுறலாம்; என்ன ஆயிடும் பெருசா?"

5 - காய்கறி வெட்டும்போது : "கத்தியை லேசா ஆள்காட்டி வெரல்ல வெச்சு அத்துவுட்டா என்னாவும்?"

மேலும் பல கிறுக்குத்தனங்களும் உண்டு. சாணை பிடிக்கும் இயந்திரத்தைப் பார்க்கும்போது உதிக்கும் யுரேகா யோசனை, பேருந்தின் படியில் தொங்கும்போது ஓட்டமெடுக்கும் பல்வேறு சாத்தியங்கள், ஜன்னலோர இருக்கையில் அமர்ந்து பயணிக்கும்போது எதிரில் பேருந்து வரும் நேரத்தில் கையை நீட்டத் துடிக்கும் எத்தனிப்புகள், ஓடும் ரயிலில் கதவோரத்தில் நின்று வெளியே பார்க்கும்போது கடந்துசெல்லும் மின்கம்பங்கள் ஆசைகாட்டிக் கூப்பிடுவதாக நினைக்கும் நினைப்புகள், உழவர் சந்தையில் கடையண்ணன் பலாப்பழத்தை வெட்டும்போது "போதும்ண்ணே" என்று சொல்லும் சாக்கில் கையைக் குறுக்கே விட்டே ஆக வேண்டும் என்ற அவசரம் என்று சொல்லிக்கொண்டே போகலாம்.

இது ஒரு விசித்திர வியாதியும் இல்லை, அரிதான அற்புதமும் இல்லை என்று சமீபத்தில்தான் தெரிந்தது. மனித இனத்தின் பரிணாம வளர்ச்சிக்கான முழுமுதற்காரணம் உயிரைப் பாதுகாத்தல் என்பதையும், தற்காப்பிற்கான வழிமுறைகளைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு 'இப்படி நடந்துவிட்டால்...?' என்ற எண்ணங்களே தூண்டுகோலாய் இருந்திருக்கின்றன என்பதையும் படித்துத் தெரிந்துகொண்டேன். இவ்வெண்ணங்கள் ஒவ்வொரு தலைமுறையிலும் பல்வேறு புதிய பரிமாணங்களை அடைகின்றன என்றும் யார்யாரோ எழுதியிருக்கிறார்கள். எனக்கு என் எட்டாம் வகுப்பு ஆசிரியை சொன்னதே நினைவுக்கு வருகிறது - "மூளை வளந்துருச்சுன்னு இப்போதான் தோணுச்சு. அதைத் தப்பாக்குற மாதிரி பிரிமிட்டிவ் மேன் கணக்கா உனக்கு மட்டும் ஏண்டா இப்புடி கோக்குமாக்காவே யோசிக்கத் தோணுது?"

வெள்ளி

ஒவ்வொரு வாரத்தொடக்கத்திலும் "இன்னைக்கு வாரத்தோட மொதல் நாள்; இந்த வாரம் இந்த உலகத்தையே புரட்டிப் போடுற அளவுக்கு வேலை செய்யுறேன் பாரு" என்று சபதம் செய்வதும், "நீ ஒன்னும் கவலைப்படாத மாப்ள. என்ன எப்படியாச்சும் காப்பாத்திட்றா" என்று அழாத குறையாக வியாழக்கிழமை வரை தாக்குப்பிடிப்பதும் வாடிக்கையாகிவிட்டது. ஒன்றிலிருந்து ஐந்து வரை முன்னோக்கி எண்ணும் வழக்கத்துடனே திங்கட்கிழமை ஆரம்பமாகுமெனினும், செவ்வாயிலிருந்து "இன்னும் நாலு நாளு, இன்னும் மூணு நாளு" என்று பின்னோக்கி இயங்குதலே வழக்கம்.

எனினும் வெள்ளிக்கிழமைக்கென்று ஒரு தெனாவட்டு நாடிநரம்பெங்கும் சென்று முருக்கேறுவதைத் தவிர்க்க முடிவதில்லை. "இந்த வீக்கெண்டுக்கு என்ன பிளான்?" என்று தொடங்கும் ச(வ)ம்பிரதாய உரையாடல்களும், "ஃப்ரைடேவும் அதுவுமா ஏன் பா இப்புடி இந்தியாவுல க்ளையண்டுக்காகன்னு இப்புடி ஒழைக்கிறீங்க?" என்று மிகுந்த கரிசனத்துடன் வினவி பின் இரவு ஒன்பது மணிக்கும், பத்து மணிக்கும் மீட்டிங் வைக்கும் அமெரிக்கவாழ் இந்தியர்களும் வெள்ளையர்களும், "மச்சி, அடுத்த வாரம் வரும்போது கண்டிப்பா பேப்பர் போட்றப் போறேன்" என்ற வெட்டி வீராப்புகளும், "இந்த வாரம் யாரு வீட்டுல ஹவுஸ்பார்ட்டி தல?" என்ற கேள்விகளும் இன்ன பிற இதர வெண்டைக்காய் வெங்காயங்களும் தாண்டி, அதிகபட்சம் இரவு பதினொரு மணி ஆனவுடன் வரும் உத்வேகத்தை வார்த்தைகளில் விவரிக்க முடியாது. மாலை ஐந்து மணிக்கும், ஆறு மணிக்கும் வேலை முடிந்து வீடு திரும்புபவர்களை திங்கள் தொடங்கி வியாழன் வரை பார்த்தால் வரும் எரிச்சல் வெள்ளிக்கிழமைகளில் வராது.

வெள்ளி பதினொரு மணி என்பது ஒரு அறிவிப்பு. "நான் வந்துட்டேன்னு சொல்லு" என உலகிற்கு அறிவிக்கும் நேரம் அது. "ஓட ஓட ஓட தூரம் புரியல" என்றும், "வாழ்க்கையைத் தேடி நானும் போறேன், காண்டுல பாடும் பாட்டுக்காரன்" என்றும் வியாழன் வரை ஒலிக்கும் ப்ளேலிஸ்டுகள் வெள்ளி இரவுகளில் "You could kill me you thought you could get away but you never never ever gonna get away" என்றும் "B to the A to the B to the A; Baba - that's what we say" என்றும் முழங்கும். நீண்ட நெடிய பரப்பளவில் அமைந்திருக்கும் ஒரு தொழில்நுட்பப் பூங்காவின் ஒரு கட்டடத்தின் பதின்மூன்றாவது மாடியிலிருந்து மின்தூக்கியில் இறங்கி தரைத்தளத்திற்கு வருவதற்கான ஆயத்தப்பணியின் முதற்கட்டம் "சிவாஜி த பாஸ்" திரைப்படத்தின் மொட்டை ரஜினிக்கான இசையை அலறவிடுவதுதான். வரவேற்புக்கூடத்தில் இரவுநேரப் பணிக்காக அமர்ந்திருக்கும் செக்யூரிட்டி அண்ணன் முதல் ஓரிரு தவணைகள் இசை அலறலால் அதிர்ச்சியுற்றதும், பின்னர் இவ்வெள்ளிக்கிழமை வழக்கத்தை ரசிக்கத் தொடங்கியதும் தனிக்கதை. முக்கியமாக கிட்டத்தட்ட ஒரு நிமிடமே ஓடக் கூடிய அப்பாடலைச் சரியான நேரத்தில் இயக்குவது ஒரு கலை. அலுவலகத்திற்குள் இருக்கும்போது தொடங்கிவிடக் கூடாது; ஆனால் தாமதமும் ஆகிவிடக் கூடாது. சரியாக அலுவலகத்தையும், வரவேற்புக்கூடத்தையும் பிரிக்கும் கண்ணாடிக் கதவைத் திறந்து, அக்கதவு மூடும் நேரத்தில் முதலாம் முறை பாடல் ஒலிக்கத் தொடங்க வேண்டும். அங்கிருந்து மின்தூக்கியில் ஏறும் இடம் வரை சரியாக ஒரு முப்பதிலிருந்து, நாற்பத்தைந்து நொடிகள் ஆகும். பின்னர் மின்தூக்கிப் பொத்தானை அழுத்திவிட்டு சரியான கதவு திறப்பதற்குக் காத்திருக்க வேண்டும்.

கதவு திறப்பதும் இரண்டாம் முறை பிளாஸே கர்ஜிக்கத் தொடங்குவதும் ஒரே நேரத்தில் நடக்க வேண்டும். கீழே செல்லும் மின்தூக்கி தரைத்தளத்தை அடைந்து கதவு மீண்டும் திறப்பதற்கும், மூன்றாம் முறை பாடல் ஒலிக்கத் தொடங்குவதற்குமான நேரம் கச்சிதமாக ஒருங்கிணைய வேண்டும். கதவு திறக்கும்வரை தரையையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பதும் கதவு திறக்கும்போது தலைதூக்கிப் பார்ப்பதும் ஒரு தனி ரசனைதான். வெளியே நடந்து செல்லும்போது கார் பார்க்கிங்கில் ஏதேனும் ஒரு கார் நின்றுகொண்டிருந்தால், அதைக்கடக்கும் நேரத்தில் பின்விளக்குகள் மின்னுவதும் - அல்லது மின்னுவதாகக் கற்பனை செய்வதும் - "த பாஸ்" என்ற சொல்லாடலும் சரியாக இம்மி பிசகாமல் அமைய வேண்டும்.

நான்காம் முறை பாடல் தொடங்கும்போது பொதுவான வேகத்தில் நடந்தாலும் ஸ்லோ-மோஷனில் நடப்பது போல் கற்பனை செய்துகொண்டு கண்ணாடி வளாகத்தை விட்டு வெளிவானம் தெரியும் உலகிற்கு வந்த வெற்றிப்பெருமிதத்துடன், காலுக்கு கீழே இலைச்சருகுகள் மணல்காற்றில் பறப்பதாக நினைத்துக்கொண்டு, வான் நோக்கிப் பார்த்து ஒரு சிரிப்பை உதிர்க்க வேண்டும்.

இது முதல்கட்டம். இத்துடன் பாடலுக்கான தேவை முடிந்துவிடும். தேவைப்பட்டால் அன்றைய நாளின் நிகழ்வுகளுக்கேற்ப வேறு சில பாடல்களை இசைக்க விடலாம். ஆனால் அதற்கான அவசியம் பொதுவாக தேவைப்படுவதில்லை. பூங்காவைக் கடந்து வெளியே செல்லும்போது யாருமே கவனிக்கவில்லை என்றாலும் இரு மருங்கிலும் மக்கள் நின்று அவ்வாரம் முழுவதும் வியர்வை வாராது உழைத்த தியாகியைப் பார்த்து கரவொலிகளை எழுப்புவதுபோல் கற்பனை செய்வது நன்று. தேவைப்பட்டால் "வெளிய போடா சனியனே" என்பது போல் முறைக்கும் நுழைவாயில் வாட்ச்மேன் அண்ணன்கள் அண்ணாந்து பார்த்து வியப்பது போல் கூட எண்ணிக்கொள்ளலாம். "என் மூளை, என் நெனப்பு; எவன் கேப்பான்?" என்று அதற்கொரு சப்பைக்கட்டும் கட்டிக்கொள்ளலாம்.

வெளியே காலடி எடுத்து வைத்ததும் ஆட்டோ டிரைவர் அண்ணன்கள் "ஐரோலி... திகா... தானே... வாஷி..." என்று நம்மிடம் வந்து விசாரிப்பதை ஒரு ஆண்டை மனநிலையுடன் "கெஞ்சுங்கடா கெஞ்சுங்க" என்று அணுகிக்கொண்டு "நஹி நஹி" என்று பதில் கூறிக் கடப்பதில் தனிப்பெருமை உண்டு. இருபுறமும் நடைபாதைக்கருகே இருக்கும் மரங்கள் அசைந்தாடும் மெல்லிய காற்றுடன் நடப்பதில் ஒரு சுகம் இருக்கிறது. சாலையின் மறுபுறம் இருக்கும் வெஸ்ட்சைடு கடையும், கல்ப் எனும் சரக்கு உணவகமும் பளிச்சிடும் விளக்குகளுடன் காட்சியளிப்பது வாடிக்கை என்றாலும், "ஓ என்னை எதிர்பார்த்துத் தொறந்து வெச்சுருக்கீங்களா? இல்ல இல்ல, மூடிரலாம்" எனும் தொனியில் யாருமற்ற திசையில் கண்ணசைவும், கையசைவும் கொண்டு கட்டளைகள் இடலாம். அது ஒரு அலாதியான அனுபவம்.

அங்கிருந்து ஒரு நூறு மீட்டர் நடந்தால் தீப்பொறிகளுடனும் "கிர்ர்ர்ர்" எனும் மெல்லிய ஓசையுடனும் இயங்கிக்கொண்டிருக்கும் பவர் ஸ்டேஷன் வரும். கிட்டத்தட்ட ஒரு கில்லி வேலுவாகவே உருவகப்படுத்திக்கொண்டு ஷூக்கால்களை சற்றே அழுத்தி வைத்து நடக்கலாம். தீப்பொறிகளும், கால் சத்தமும் இணைந்து 'ஒரு அவெஞ்சர் அவதரித்து விட்டான்' எனும் உணர்வை உள்ளே செலுத்தும். நடைபாதையில் தொடர்ந்து அதையும் தாண்டி நடக்கும்போது வெகுவேகமாகக் கடந்து செல்லும் வண்டிகளையும், கார்களையும் பார்த்து "வீணாய்ப் போனவனுக. அவசரத்துல அலையுறானுக பாரு. நமக்குக் குடுத்து வெச்ச மாதிரி நடந்தே வீட்டுக்குப் போற வாய்ப்பு எல்லாவனுக்கும் கிடைக்குமா என்ன? நாம யாரு!" என்று மீண்டும் ஒரு பெருமிதம், ஒரு கெக்கலிப்பு.

போகும் வழியில் இருக்கும் பதினைந்து மாடிக் கட்டடங்களும், இருபது மாடி கம்யூனிட்டிகளும் ஏதோ சாய்ந்து ஒரு கதாநாயகனின் வருகைக்காக அடங்கி ஒடுங்கி மடங்கி குனிந்து வணங்குவது போலவே தோன்றும். சாலை விளக்கு வரிசையில் ஒன்றோ இரண்டோ ஒழுங்காக எரியாமல் மின்னிக்கொண்டிருந்தால் அது கூட வெற்றி வாகை சூடி இவ்வாரத்தைக் கடந்து வந்த ஆண்மகனின் பாராட்டுக்காகவே அவ்வாறு எரிகிறதென்ற எண்ணங்கள் தோன்றுவதும் வழக்கம்தான். ஆள் யாருமற்ற அச்சாலையின் எல்லைகளற்ற பரப்பிற்கு நடுவில் நடக்கும் ஒரு சிறு மனிதன் அச்சாலைகளின் அதிபதியென உணரும் நேரம் வெள்ளிக்கிழமை இரவு மட்டுமே. இடையில் வரும் சேரியைக் கண்டுகொள்வதும், கண்டுகொள்ளாமல் விடுவதும் ஆண்டை மனநிலையின் அளவைப் பொறுத்து வேறுபடும். "இந்த ரெண்டு நாளுல இப்டி இருக்குற உங்க கிராமம் இப்டி ஆயிடும்" என்று சனி, ஞாயிறு ஆகிய இரு தினங்களில் அச்சேரியையே மாற்றிவிடும் கட்டுக்கதைகளின் கதாநாயகனாக மாறிவிடும் ஆண்டைத் தருணம் அது.

அதைத்தாண்டி நடந்து வீடடையும்போது அடுத்த இரு தினங்களுக்கான அட்டவணை மனதளவில் பதிவாகிவிடும். இரண்டு புத்தகங்கள் படித்தல், ஒரு திரைப்படம் பார்த்தல், ஆறு வேளையும் சமைத்துச் சாப்பிடுதல், கிராமத்தை நகரமாக மாற்றுதல் என்று ஒரு முப்பத்தியேழு செயல்களை மனது பட்டியலிட்டுக் கொள்ளும். அப்பெருமிதத்திலேயே அன்றைய இரவு படம் பார்த்துவிட்டு அதிகாலை உறங்கி நண்பகல் எழுந்து வீடு பெருக்கி, துணி துவைத்து, குளித்துக் காய்கறி வாங்கி ஒரு வேளை சமைத்து மீதம் வைத்து மறுவேளை உண்டு, இடையில் மீண்டும் ஒரு உறக்கம் உறங்கி எழுந்து பார்த்தால் சனிக்கிழமை காலி. சேரி சேரியாகவே இருக்கும். இரு புத்தகங்களும் அப்படியே இருக்கும். ஒரு வேளை பட்டினி என்பதும் மாறியிருக்காது.

ஆனால் ஞாயிறு துவங்கும்போதே அடுத்த வெள்ளிக்கிழமை இறவைப் பற்றிய கனவென்னவோ தொடங்கிவிடத்தான் செய்கிறது. மீண்டும் சிவாஜி மொட்டை பாஸ் ரஜினி, மீண்டும் பதினொரு மணி சம்பிரதாயங்கள், மீண்டும் கதாநாயகன், மீண்டும் உறங்கிக் கழியும் நாட்களென அது ஒரு தனி உலகம். அதைப்பற்றியெல்லாம் உங்களுக்கென்ன தெரியும்! எனக்கு வாய்த்தது அனைவருக்கும் வாய்க்குமா?

என் வீட்டைப் பார் என்னைப் பிடிக்கும்!

”டேய். அந்த ஃப்ளவர்ஸ் எல்லாம் அடுக்கி வெச்சிட்டியா மாப்ள?”

“ஆச்சு, ஆச்சு டா.”

“பூனைக்குட்டி ஃபோட்டோ மாட்டி வெக்க சொல்லியிருந்தேனே! அதென்னாச்சு?”

“ரெண்டு மெகா ஃப்ரேமும், ஒரு மீடியம் சைஸ் ஃப்ரேமும் இருக்கேடா. ஹால் செவுத்துல கட்டி உடணும் அந்த வால்பேப்பர் ஹாங்கர் போட்டு. பண்ணிடலாம். பத்தே நிமிஷம் குடு.”

“டேய், அப்புறம் அந்த...”

பின்னாலிருந்து தோளைத் தொடும் உணர்வு தோன்றியதும் திரும்பினான். செந்திலை வைத்து வேலை வாங்குவது குற்றவுணர்ச்சியை அதிகப்படுத்தியதென்னவோ உண்மைதான். ஆயினும் வேறு வழியெதுவும் இருந்திருக்கவில்லை.

”தல, நான் தான் பாத்துக்குறேன்னு சொல்றேன்ல. அவங்க எப்போ வராங்க?”

”அவங்கன்னா? டேய், ரெண்டே பேர் தான். அவளும், அவ ஃப்ரெண்டும்.”

“செரிடா. டென்ஷன் ஆவாத. நான் பாத்துக்குறேன் எல்லா டெக்கரேஷனும். நீ போயிட்டு ரெடி ஆவு.”

-----

புத்தாடை உடுத்தி தயாராகும்போது காட்சிகள் நினைவுகளில் நிழலாடின. ஆறு மாதங்கள் உருண்டோடியது தெரியவேயில்லை. முதன்முதலாக நடைபயிற்சியின்போது பூங்காவில் அவளைச் சந்தித்தது, பின்பு தினமும் அங்கேயே சந்தித்துக்கொள்வதுமாக நாட்கள் கடந்து விட்டிருந்தன. இருவருக்குள்ளும் இருந்த திரையிசை ஆர்வமும், பாடல் வரிகளைப் பகிர்ந்துகொள்ளும் ஆனந்தமும் காதலாகிக் கனிந்திருந்தது.

“உங்க வீட்டுல பூனை இருக்குன்னு சொன்னியே? நான் பாக்க வரலாமா?”

“அடேங்கப்பா. அதுக்கென்ன! தாராளமா வாயேன். பூனையக் காரணமா வெச்சாச்சு வீட்டுக்கு வரணும்னு தோணுச்சே.”

“ஓகே. அப்போ இந்த சண்டே வரேன். வழி கொஞ்சம் கொழப்பமாவே இருக்கும் எனக்கு. பார்க் டெய்லி வர்றதுனால பிரச்சனை இல்ல. ஸோ மீனாவும் கூட வருவா. நான் தொலைஞ்சுடக் கூடாதுல்ல?”

“யப்பா சாமி! நீ தொலைஞ்சு போவியா? வாய் பேசி ஊரையே விக்கிற ஆளு! செரி, அதுக்கென்ன? கூட்டிட்டு வா.”

-----

“மச்சி, வாசல் பக்கம் சத்தம் கேக்குது. அவங்க வந்துட்டாங்கன்னு நினைக்குறேன். ரெடியாடா நீ?”

“ரெடிடா. ஆனா நம்ம அஸிஸ்டெண்ட் எங்கன்னுதான் தெரியல. நீ பாத்தியா?”

“டேய், அதுக்கெல்லாம் இப்போ நேரம் இல்ல. இரு, நான் ஹெல்ப் பண்றேன்.”

-----

“பாத்துடீ. வாசக்காலும், படியும் இருக்கு. தலை குனிஞ்சு, காலை லேசா தூக்கி வெச்சு படியைத் தாண்டு.”

இருவரும் ஹாலை அடைந்து நாற்காலிகளில் அமர்ந்தனர். நிரந்தரமாய் மூடியே இருந்த இருவரது கண்களும் பூனை ஓவியங்களையும், பிற அலங்காரங்களையும் உணரத் தொடங்கின. தூரத்தில் “மியாவ்” என்ற ஓசை கேட்டது.

-----------

(எனக்குப் பிடித்த சில தமிழ்த் திரைப்பாடல் வரிகளைக் கதை வடிவத்தில் மறு உருவாக்கம் செய்யும் ஒரு சிறிய முயற்சி.

பாடல் வரி: என்னோடு வா வீடு வரைக்கும்; என் வீட்டைப் பார், என்னைப் பிடிக்கும்

பாடல்: நெஞ்சுக்குள் பெய்திடும் மாமழை

பாடலாசிரியர்: கவிஞர் தாமரை

திரைப்படம்: வாரணம் ஆயிரம்)

The Language of Confused Internalizations

Fifty hours ago

When I opened my keyboard kit, Kanavey Kanavey - one of the most melancholic songs of the last decade - should have ideally been the last thing that came to my mind. It was a Friday, and classes for the day had ended. When I unpacked the bag, set up the arrangement, and plugged the adapter, I had a set of songs in mind that I wanted to practice. And, Kanavey Kanavey was NOT on that list, primarily because it was intense and I had decided to keep the session light. However, the only song I ended up trying out and recording was the one I did not think about in the first place, and something that was at the opposite end of the emotional spectrum, relative to my state of mind at that time.

Thousand hours ago

I was frustrated because of the now-normalized pressure of the first few weeks of B-school life. Naturally, while climbing the stairs to reach the room where the musical weaponry were kept, I had firmly zeroed in on quite a few tracks that would not require me to strain my throat and scale highs, and were soothing and calming in nature. Quite (un)expectedly, the song I ended up recording during that instance was Nallai Allai, a song that has considerable high octave notes - something I was totally not ready to attempt. Nevertheless, Nallai Allai - the umpteenth recording  of it - was the only fruitful recording at the end of that session.

*****

Oftentimes, I end up trying to fathom to what extent music can influence me. If I wanted a generally peaceful vibe, something that definitely does not warrant a melancholic track potent enough to create internal turbulence, Kanavey Kanavey was not the option. Which made/makes me wonder, "What exactly does music do to me? Does it make me more humane? OR, is it another influence that shatters my own emotional understanding of myself?"

Then, there is the other aspect that I keep pondering about. If I am not really in sync with the intended emotion of a song, am I doing justice to it? If I approach a piece of music as a way of recuperating myself out of a passing state of mental exhaustion or fatigue, I am still in the state of depression the moment I start singing a happy song. Though the transition to a state of calmness happens somewhere during the course of the song, the initial mismatch at the starting phases does exist. Is there consonance or dissonance?

Notwithstanding these two streams of thoughts, there is a third one that finds its way into my neural schema quite easily. And, it deals with questions, counter-questions and quasi-counter-questions on whether these musings on music are necessary in the first place.

Should music not ideally be just like any other form of expression that comes out spontaneously?

Oh, but music is an art form, which means it is an outcome of intense contemplation and internalization, and intimate connection?

Do all these really matter? As long as music flows like an unchecked dam, would that not wash away all that that are undesirable within and outside?

However, for music to flow like an unchecked dam, shouldn't there be an indescribable emotional blockade that waits to manifest itself?

For the manifestation to occur in its natural form, there needs to be no control mechanism in place. But, music as a construct has certain structure - and structures invariably bring about constraints - which surely means there is some control mechanism, right?

*****

Every day passes on like a scene from a battlefield, where the competing forces are the rational and emotional sides arguing about music as an entity, while music - the authority vested with the power to give out any decision ranging from a verdict in favour of one party or a complete ceasefire - exudes that all-encompassing smile.

Silhouettes, and Blacks and Whites

Black. White. Black. White. Some more black. Some more white. White. Black. That is all he was able to see. He rubbed his eyes again and again, splashed running water over his blood-shot eyes, strolled and sauntered here and there to ensure he appeared fresh enough, and looked over. Black. White. Black and White. The proverbial grey was missing. Poking, peeping, peering, sneaking in, glimpsing, pondering - after trying these thesaurus-sounding synonyms and multiple other means of trying to look deeper, there was no grey, or none that he could gauge and comprehend at least.

"Maybe, I am deprived of sleep, and that isn't allowing me to think like a sane man", thought he and wondered at the veracity of the statement he had just uttered to himself. Could it be true? Could it be false? It could be either, but it could just be either. Could it be neither? Could a statement he just blurted out be neither true nor false? And, if it cannot be, where is grey? Black and white, much?

He was one of the thousand other twenty-somethings (or, twenty-someones - appealing enough for the "most prolific" writer in the Indian English landscape) who belonged to the aspirational flock. An option to pursue discretionary education was a privilege in the land he belonged to, and it was meant to make folks like him more rounded, humbler, saner and of course, more prosperous. Theoretically, that is. Sitting through a class where frameworks that pitted introverts against extroverts, and those who "judge" against those who "perceive" was mind-numbingly black and white. Grey - nowhere to be found!

However, he was unable to dodge the single-mindedness towards finding grey. That was not supposed to be how things should have been. Only "bigots" and "hypocrites" assessed perspectives through blacks and whites, and for the rest of the humankind, grey should be visible, or should dawn upon, he was told. The bigger question started eating him now. "Am I a bigot now? Blacks and Whites are everywhere, in the crosswords I solve, in the chess I play; the font - background combination I use to type is Black and White. Am I missing to spot the grey, in its physical sense as well as in the abstract construct? OR, am I intellectually incompetent enough to remain oblivious to it?"

He was choking within, and for no reason. "Why am I crying? Should I cry? Can I cry? Can I not cry? Is there a state between crying and not crying? Is there an intermediate state of being that would manifest between the moment I started choking out of happiness and the instance when the first real tear drop would fall off my eyes? And, is there going to be a grey area between ecstasy and emptiness?" His eyes - black and white - started getting moist. He stood transfixed, and let the colourless but white haze of tears blur his eyesight. The world around him started blacking out.

**********

Someone was whispering in his ears. The voice that seemed to sound from a distance started incinerating the cranium; the words were being uttered. "Let white flowers blossom throughout the world! Let the world wake up to nothing but peace!" Instantaneously, there was a whiff of fresh air that seemed to fill him; he woke up and sauntered a bit. Restless, he went to the void - a cabin full of nothing. Nothing except the one thing he cherished the most. Just one thing to rescue him from the deafening silence of the dark void. A solid structure made up of a sequence of black and white, in an order. "Black and white again? This is pathetic. I am descending into an abyss. I do not want to find grey", yelled he, as his hands reached out to the sequenced black and white objects.

A combination of the blacks and whites when operated together cajoled him to utter "Let white flowers blossom throughout the world! Let the world wake up to nothing but peace!" He went on uttering the following verses. A sense of euphoria started setting in. Gradually but surely. There was a chill in the spine and it spread within a moment throughout, making him shiver mildly. Euphoria gave way to a mad rush of tears. He closed his eyes, and with the able support of the blacks and the whites, continued uttering, "Let the yellow rays of the sun fill up the expanse! Let the heart and soul wake up, charged!"

And, at that moment, between the interstitial state of maddening excitement and exciting madness, the blacks, the whites, the void and everything else created a sense of indescribable calmness. "Grey, I found grey", he uttered.

They call the object with blacks and whites a piano. The construct that transforms verses into something that could create the state of 'indescribable calmness' is referred to as music.

கரை வந்த பிறகே | #3 - முதல் நாள் இன்று, எதுவோ ஒன்று...

(முன்குறிப்பு:

தொடரின் முந்தைய பகுதிகளைப் படிக்க:

#1 - அகர முதல

#2 - ஆசான், சென்ன வட சென்ன, செரியன் நகர் & அரத்தூண் ரோட் @ நியூ மார்க்கெட் ஃபார்ம்

இப்பகுதியின் தலைப்பு எடுக்கப்பட்ட பாடலைக் கேட்க - முதல் நாள் இன்று, எதுவோ ஒன்று...)

அரும்பெரும் கனவுகளுடன் காலடி எடுத்து வைத்த நாயகனல்லவா நான்? நிதர்சனமேதும் புரியாமல் “ஃபர்ஸ்ட் டேர்ம் முடிவுல பசங்கள எல்லாம் கதையெழுதப் பழக்குறோம். செக்கண்ட் டேர்ம் கடைசியிலப் பிழையில்லாம எழுத வெக்குறோம். தேர்ட் டேர்ம் எண்ட்ல தொகுத்து ஒரு புக்காப் போடுறோம். சரித்திரத்துல இடம் புடிக்குறோம்” என்று என்னை மையமாக வைத்து மட்டுமே யோசிக்கப் பழகியிருந்தேன். முதல் பருவ முடிவில் சிக்கிச் சின்னாபின்னமாகிக் கதறிக் காலில் விழாத குறையாக “போர்ஷன் ஃபர்ஸ்ட். படிச்சு முன்னுக்கு வந்தப்புறம் அவங்கவங்களுக்கு என்ன வேணுமோ அதை அவங்களே பாத்துப்பாங்க” என்ற செருப்படி நெற்றியில் அறையும் என்றெல்லாம் அப்போது தெரியாது.

ஜூன்2, 2018. பள்ளி வளாகத்திற்குள் நுழையும்போதே விசாலமான விளையாட்டு மைதானம் கண்ணுக்கு நிறைவாக இருந்தது. அதில் உறுத்தலாகத் தென்பட்ட விஷயம் பள்ளிக்குத் தொடர்பேயில்லாத ஆட்கள் மைதானத்தில் விளையாடிக்கொண்டிருந்ததுதான். “கிரவுண்ட் காமன் பா. பப்ளிக் யூஸ்க்கும் சேர்த்துத்தான்” என்று பாலா தெளிவுபடுத்தினார். அந்நேரத்தில்தான் அன்று உண்மையிலேயே பள்ளி அனைத்து வகுப்புகளுக்கும் தொடங்குகிறது என்றும், ‘டீச் ஃபார் இந்தியா’ அமைப்பைச் சேர்ந்தவர்கள் ஒரு நாள் தாமதமாக இணைந்து கொள்ளலாம் என்றும் அறிந்தேன்.

பின்னொரு நாளில் மைதானம் தொடர்பான வேறொரு தகவலைத் தெரிந்துகொண்டேன். அது உண்மையா இல்லையா என்று தெரியவில்லை. முதன்முதலில் பள்ளி வளாகம் கட்டுவதற்கான நடவடிக்கைகள் தொடங்கியபோது, அதற்குப் பொதுமக்களிடத்தில் பயங்கர எதிர்ப்பிருந்ததாகவும், அவ்விடத்தில் பொதுப் பயன்பாட்டிற்கான எதையேனும் நிறுவ வேண்டும் என்ற கோரிக்கை வைக்கப்பட்டதாகவும், அதற்கான சமரசமாக பள்ளி நேரத்தில் மாணவர்களுக்கான வளாகமாகவும், பிற நேரங்களில் பொதுப்பயன்பாட்டிற்கான இடமாகவும் மைதானம் இருக்கும் என்ற முடிவு எட்டப்பட்டதாகவும் செவிவழிச் செய்தியாய் அறிந்தேன்.

பொது வழிபாட்டு நேரம் தொடங்குவதற்கு முன்னதாக மாணவர்களை மைதானத்திற்கு அழைத்து வர வேண்டும் என்று பாலா சொன்னார். இரண்டாவது தளத்திற்குச் சென்றபோது அவரது மாணவர்கள் பெரும்பாலானோர் ஏற்கனவே தயாராக வரிசையில் நிற்கத் தொடங்கியிருப்பது தெரிந்தது. மற்றுமொரு வித்தியாசம் பிற வகுப்பு மாணவர்கள் பலர் வண்ண வண்ண உடை தரித்து வந்திருந்தபோது, இவர்களில் நிறைய பேர் சீருடையில் இருந்தனர். நாங்கள் நடந்து வரும்போது வண்டிக்கடையிலிருந்து ஓடி வந்தவர்களும் வியர்க்க விறுவிறுக்க நின்றிருந்தனர்.

உடனடியாகக் கேள்விக்கணைகளைத் தொடுக்கத் தொடங்கினேன்.

1. “யாருங்க யூனிஃபார்ம் போட்டுட்டு வரணும்னுலாம் இன்ஃபார்ம் பண்ணது?”

2. “புது க்ளாஸ்ரூம் சாவி எப்புடி ஸ்டுடெண்ட்ஸ்க்குக் கெடைச்சுச்சு? யாரு உள்ள விட்டது? மத்த க்ளாஸ்ரூம்லாம் மூடிக்கெடக்குது? எல்லாவனும் வெளிய சுத்திட்டிருக்கான்?”

3. “இன்னைக்கு ஆக்சுவல் ரீ-ஓப்பனிங்னு சொல்லிருக்கலாமே பாலா?”

அவர் அம்பியின் குரலில் எனக்கும், அந்நியனைப் போன்று மாணவர்களிடமும் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.

“நாங்க ஹெச்.எம். கிட்ட பர்மிஷன் வாங்கி ஒரு ரெண்டு மூணு நாளாவே க்ளாஸ் தொறந்துட்டுதான்பா இருக்கோம்.” - முதல் கேள்விக்கான பதில்.

“த டைம் இஸ் 8.40. சீக்கிரம் வெளிய வாங்க எல்லாரும்” - இது மாணவர்களுக்குக்கான சத்தம்.

”அக்பர், இலியாஸ்னு ரெண்டு பேரு இருக்கானுக. அவனுக யூஷுவலி நான் லேட்டானாக் கூட தொறந்துருவானுக” - இரண்டாவது கேள்விக்கான பதில்.

“அங்க உக்காந்து இன்னும் என்ன பண்ணிட்டிருக்க? வா டா வெளிய! கேர்ள்ஸ், உங்களுக்குத் தனியா சொல்லணுமா?” - மீண்டும் கர்ஜனை.

“சொல்லியிருந்தா என்னப்பா பண்ணியிருப்ப? நீ ஒரு மணி நேரம் முன்னாடியே வந்திருப்பியா? இல்ல, நேத்து நைட்டே வந்து படுத்திருப்பியா?” - மூன்றாவது வினாவிற்கான விடை.

“ஸ்டார்ட் வாக்கிங் க்விக்லீ டூ த க்ரவுண்ட்” - அடுத்த கட்டளை.

கீழே முதலில் அணிவகுத்துச் சென்றது ஒன்பதாம் வகுப்பு (எனக்களிக்கப்பட்ட வகுப்பு) மாணவர்கள்தாம். பின்னர் ஆறு, ஏழு, எட்டு, பத்து என அனைவரும் வரத்தொடங்கினர். வரிசை நீளப்படி ஒன்பதாம் வகுப்பு ‘அ’ பிரிவு முதலிடத்திலும், ‘ஆ’ பிரிவு இரண்டாமிடத்திலும் இருந்தன. பிற வகுப்புகளின் வரிசைகள் சுருங்கியே கிடந்தன. “நெறைய பேருக்கு இன்னும் ரீ-ஓப்பனிங் பத்தின கான்ஷியஸ்னஸ் வந்திருக்காது. ஊருக்குப் போயிட்டு வராம இருக்குற ஆளுங்கல்லாம் பொறுமையா வருவானுக. ஃபுல் ஸ்ட்ரெங்த் வர்றதுக்கு எப்புடியும் ஒரு ஒரு வாரம், பத்து நாள் ஆகும் பா” என்று பாலா அவ்வப்போது என் எண்ணவோட்டங்களுக்குப் பதிலளித்தபடியே உடன் நடந்து வந்தார். மற்ற வகுப்பு மாணவர்களின் சேட்டைகளைப் பார்த்தபோது ஒன்பதாம் வகுப்பு மட்டும் பெரிய விளையாட்டுகள் ஏதுமின்றி அமைதியாக நின்றிருந்தது வியப்பாயிருந்தது.

ஆசிரியர்கள் ஒருவர் பின் ஒருவராக வந்தனர். அனைவரும் பாலாவிற்கும், பாலா அனைவருக்கும் வணக்கம் சொல்லியபடி இருந்தார். உடனிருந்த என்னை “யாரு இந்த எலும்புக்கூடு? பாலா கூட நின்னுட்டிருக்குது?” என்ற சந்தேகத்துடனேயே புருவத்தைச் சுருக்கிப் பார்ப்பது போன்றே தோன்றியது. எலும்புக்கூடு ஒன்பதாம் வகுப்பு ஆசிரியனாய் இருப்பதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் சுழியமல்லவா? எனில், அவர்கள் “இவன் ஆசிரியனாய் இருப்பதற்கான வாய்ப்புகள் இருக்கிறது” என்று எண்ணாமலிருந்ததில் தவறொன்றுமில்லையே? அவர்கள் அப்போது அறியாதது - ஏன், நானே அறியாதது - எலும்புக்கூட்டில் மேலும் எட்டு, பத்து கிலோ கல்வியாண்டின் இறுதியில் காணாமல் போகும் என்று!

யார் கடவுள் வாழ்த்து பாடுவது, யார் பழமொழி சொல்வது என்று குழப்பங்கள். தலைமையாசிரியை மேடையில் நின்றபடி தயங்காமல் “நைன்த் ஸ்டூடண்ட்ஸ், என்ன பாத்துட்டே இருக்கீங்க? பாலா சார் சொல்லணுமா? ஸ்டேஜ்க்கு வாங்க” என்றார். ஒரு ஐந்து நொடிகள் என்ன நடக்கிறதென்று எனக்குப் புரியவில்லை. மூன்று மாணவர்களும், ஐந்து மாணவிகளும் மேடையேறினர். ஒருவன் ஒருங்கிணைத்தான். மாணவிகள் கடவுள் வாழ்த்து பாடினர். ஒருவன் பழமொழி சொன்னான். ஒருவன் பொது அறிவுத் துணுக்கை உதிர்த்தான். “டிஸ்போஸ்” என்று அறிவித்தான் ஒருங்கிணைத்தவன். அனைத்து மாணவர்களும் வந்த வழியே அவரவர் இருப்பிடம் புரியாமல் - பலருக்கும் தங்களது புது வகுப்பிற்கு எங்கு செல்ல வேண்டும், பழைய வகுப்பில் அமர வேண்டுமா, புதிய வகுப்பிற்குச் செல்ல வேண்டுமா என்று பல குழப்பங்கள் போல - ஆங்காங்கே கூடி நின்றனர். அக்குழப்பத்திற்கிடையே பாலா, “வாப்பா ஹெச்.எம். கிட்ட இண்ட்ரொட்யூஸ் ஆகிக்கோ” என்றழைத்தார். தலைமையாசிரியையின் பெயர் சாந்தி என்றறிந்தேன். “ஓ நீங்க தான் புது ஃபெல்லோவா?” என்று பெயர் அறிந்துகொண்டார். பிற ஆசிரியைகள் - மொத்த ஆசிரியப் பெருமக்களில் விளையாட்டு ஆசிரியரும், பாலாவும், நானும் மட்டுமே ஆண்கள் - வரவே அவர்களுடன் வகுப்பறை ஒதுக்கீடு குறித்து மைதானத்தில் இருந்தபடியே உரையாடத் தொடங்கினார்.

வகுப்பறை நோக்கி நடக்கும்போது பாலா சொன்னார், “சாந்தி மேடம் ஹெல்ப்ஃபுல் பா. மத்த ஸ்கூல் மாதிரியே இங்கயும் பாலிட்டிக்ஸ் எல்லாம் உண்டு. புட் இவங்க அதெல்லாம் ஹாண்டில் பண்ணிப்பாங்க. முக்கியமா, ஃபெல்லோஸுக்கு சப்போர்ட்டிவ்வா இருப்பாங்க.” எனக்கு இன்னும் நடந்து கொண்டிருந்தவை எத்தகைய நிகழ்வுகள் என்று பிடிபடவில்லை. எவ்வித முன்னறிவிப்புமின்றி கூப்பிட்ட குரலுக்குச் சட்டென மேடையேறி வழிபாட்டை ஒழுங்காக நடத்த உதவியிருந்தனர் ‘என்’ மாணவர்கள் (அவர்களே உருப்படியாக வேலை செய்தால் அதற்குச் சொந்தம் கொண்டாடும் அரைவேக்காட்டுத்தனம் என்னிடம் மிகுதியாகவே இருந்தது).

வகுப்பறைக்குச் சென்றபோது கிட்டத்தட்ட அனைவரும் அமர்ந்திருந்தனர். சலசலப்பு இருந்தாலும், கூச்சல் குழப்பமோ, அடிதடியோ, மேசை மேல் ஏறி நின்று விளையாடிக்கொண்டிருக்கும் காட்சிகளோ எதுவும் இல்லை (என் பள்ளியில் நான் பல்வேறு தருணங்களில் மேசை மீதேறி ஆடியதற்காகவும், உணவு இடைவேளையின்போது செய்த சேட்டைகளுக்காகவும் பி.ஈ.டி. ஆசிரியர்களிடம் அடி, உதையும் மைதானத்தைச் சுற்றி ஒடும் தண்டனையும் வாங்கிய அனுபவம் உண்டு); என்னுடைய ஒன்பதாம் வகுப்பு மாணவப் பருவத்தையும் நான் சென்ற வகுப்பறையின் நடவடிக்கைகளையும் ஒப்பிடும் இந்த சுயபரிசோதனை ஆண்டு முழுவதும் எனக்குள் அவ்வப்போது ஓடிக்கொண்டே இருந்தது என்பது கொசுறுத் தகவல்.

பாலா உள்சென்றவுடன் தயங்கியபடி கதவை ஒட்டி நின்ற என்னை உள்ளே அழைத்தார். “சூர்யா சார்” என்ற பல குரல்கள் ஒலித்தன (இதே மாணவர்கள் மூன்றாம் மற்றும் நான்காம் வகுப்பில் படித்தபோது பாலாவுடம் பணியாற்ரிய ஃபெல்லோவின் பெயர் சூர்யா என்றறிந்தேன். பின்னொரு நாளில் அவரது புகைப்படத்தைப் பார்த்தபோது மாணவர்கள் என்னை அவரென நினைத்தது மிகையில்லை என்று புரிந்தது). பின்னர் பாலா என்னை அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார். என்னை மாணவர்களிடன் பேசிக்கொண்டிருக்குமாறு பணித்து மற்றொரு பிரிவிற்குச் சென்றுவிட்டார்.

அனைவரிடமும் கேட்பதற்குப் பல கேள்விகள் இருந்தன. சிரித்தபடியே பொறுமையாகப் பதிலளித்துக் கொண்டிருந்தபோது, பாலா வந்து, “ஓ.கே. இனஃப். ஷெல்ஃப்ல நோட்புக்ஸ் இருக்கும். அட்டை, லேபில் எல்லாம் இருக்கும். என்ன பண்ணணும்னு இன்ஸ்ட்ரக்‌ஷன்ஸ் தெளிவாத் தெரியும். ஃபார்ம் யுவர் டீம்ஸ் அண்ட் ஸ்டார்ட்” என்று கூறுவதற்கும், கத்துவதற்குமான இடைப்பட்ட ஒரு சத்த அளவில் பேசினார். இசைக்குக் கட்டுப்பட்ட பாம்பைப் போல சாரிசாரியாகச் சென்று நோட்டுப் புத்தகங்களையும், அட்டைகளையும், கத்தரி, பசை, லேபில் போன்ற சாமான்களையும் எடுத்துக்கொண்டு மாணவர்கள் குழுக்களாகப் பிரிந்தனர். பக்கத்து வகுப்பறையிலும் அக்கட்டளை பின்பற்றப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.

“புக்ஸ் பீ.டி.எஃப்.ஸ் எல்லாம் டவுன்லோட் பண்ணி வெச்சுக்கோ பா. ஹார்ட் காப்பீஸ் வர்றதுக்கு ஒரு டூ டேஸ் ஆகும். நீ அதுக்குள்ள ப்ரிப்பேர் ஆயிட்டன்னா ஈஸியா இருக்கும். இந்த வருஷம் சிலபஸ் சேஞ்ச் ஆயிருக்கு. புது புக்ஸ். போன வருஷம் இருந்தத விட சிலபஸ் காம்ப்ளெக்ஸா இருக்கும்னு தோணுது. நான் எய்த் ஸ்டேண்டர்ட் புக்ஸ் புதுசையும் பழசையும் கம்பேர் பண்ணிப் பாத்துட்டேன். இவனுங்க போன வருஷம் படிச்சத விட டெஃபனட்லி கஷ்டம்தான்” என்று எனக்கான அன்றைய அறிவுரை பாலாவிடமிருந்து வந்தது. “நேம்ஸ்லாம் அப்டியே கேட்டுக் கொஞ்சம் கொஞ்சமா யூ வில் கெட் யூஸ்ட் டூ தெம். ஸோ அதெல்லாம் ரொம்ப அலட்டிக்காத. முக்கியமான சில பேரு மட்டும் தெரிஞ்சு வெச்சிக்கோ இப்பொதைக்கு. அதுதான் ஒய். அக்பர். இனிஷியல் முக்கியம். ஏன்னா இன்னொரு அக்பர் இருக்கான். அவன் எஸ். அக்பர். அதோ, அது இலியாஸ். இவன் ஃபாரூக். அது ஆசீஃப். இது அபினேஷ். அந்தப் பொண்ணு ஷாஹினா. இது இன்பவாணி, ப்ரீத்தி, அஸ்வியா, ஃபாத்திமா, ஸ்ரீமதி” என்று அறிமுகம் செய்துகொண்டே போனார். ஒவ்வொருவருக்கும் என்னென்ன பொறுப்பு அளிக்கப் பட்டிருக்கிறது என்பதையும் மனத்தில் பதிந்துகொள்ளச் சொன்னார். “அவங்களுக்கே டெய்லி என்னென்ன பண்ணணும்ன்ற ரொட்டீன் தெரியும். இருந்தாலும் இட் இஸ் யூஸ்ஃபுல் ஃபார் யூ டு நோ” என்றார். வகுப்பறைக்குள்ளாகவே மாணவர்களே நடத்திப் பராமரிக்கும் ஒரு சிறுசேமிப்புத் திட்டம் இருப்பதை அறிந்தேன்.

அட்டை போட்டு லேபில் ஒட்டும் படலம் நடந்துகொண்டிருக்கும்போதே அடுத்த நாளைக்கான திட்டம் தீட்டப்பட்டது. அக்பர், ரியாஸ், திவாகர், இலியாஸ், கராமதுல்லா உள்ளிட்டோர் எட்டாம் வகுப்பறையிலிருந்து நூலக பீரோக்களை எடுத்து வர வேண்டும் என்பது அதில் முக்கியமான நடவடிக்கை. “லைப்ரரின்னா?” என்று வழக்கம்போலவே இழுத்த என்னிடம், “நம்ம க்யூரேட் பண்ணி, மெயிண்டெயின் பண்றதுப்பா. நம்ம பசங்களுக்காக. வேற யாராச்சும் கேட்டாலும் குடுப்போம். பட் எந்த க்ளாஸ்லயும் கேக்கறதில்ல” என்றார் பாலா (அவர் ‘நாம், ‘நமது’ என்று சொல்வதை அன்றிலிருந்தே உன்னிப்பாகக் கவனிக்கத் தொடங்கினேன். கிட்டத்தட்ட நூறு சதவிகித உழைப்பையும் அவரே செலுத்தியிருக்கும் ஒரு விஷயத்தைக் கூட “நாம செஞ்ச எஃபோர்ட் பா இதெல்லாம்” என்று அவருடன் பணியாற்றிய இரண்டாண்டுகளிலும், எவ்வித யோசனையுமின்றி பல பணிகளுக்கான பாராட்டுக்களில் என்னையும் சேர்த்தே பேசி வந்தார்.)

இந்நடவடிகைகளுக்கிடையே உணவு இடைவேளை வந்துவிட்டது. அன்று சத்துணவுச் சாப்பாடு இல்லை, மேலும் பல வகுப்புகளில் முதல் நாளாதலால் மாணவர்கள் அரை நாள் முடிந்தவுடன் கிளம்பத் தொடங்கியிருந்தனர். நான் சாலையின் மறுபுறம் சென்று ‘உடுப்பி ஹோட்டல்’ என்றழைக்கப்படும் ‘ஸ்ரீ வெங்கடேஸ்வரா’வில் எனக்கு இரு சப்பாத்திக்களும், அவருக்கு இரண்டு பரோட்டாக்களும் வாங்கிச் சென்றேன்.

’நம்’ வகுப்பில் வேலை மூன்று மணியைத் தாண்டிக்கொண்டிருந்தது. ஒரு சிலரை மட்டும் “நீங்க கெளம்புங்க” என்று அனுப்பிவிட்டிருந்தார். “கண்ட்ரோல் இல்லைன்னா அனுப்புன பசங்களையெல்லாம் ரொம்ப நேரம் உக்கார வைக்க முடியாதுப்பா. மத்தவங்களையும் டிஸ்டர்ப் பண்ண ஆரமிச்சுருவானுக” என்று காரணம் கூறினார்.

ஒரு வழியாக மூன்றரை மணியைத் தாண்டி வேலை முடிந்தது. வகுப்பறையைக் கூட்டிச் சுத்தம் செய்வதற்கும் அணிகள் இருந்தன. ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு குழு வேலையைச் சுழற்சி முறையில் ஏற்க வேண்டுமென்பது விதிமுறை. சாக்குகளை வெளியே போட்டு, மேசைகளை ஒருபுறம் ஒதுக்கி, துடைப்பத்தால் பெருக்கி, தண்ணீர் பிடித்து வந்து மெழுகித் துடைத்து, மேசைகளை மீண்டும் வரிசைப்படுத்தி, வகுப்பறையைப் பூட்டிச் செல்ல வேண்டும். மேற்பார்வை என்றில்லாமல், பாலாவும் இறங்கி வேலை செய்தார். உடனிருந்து மேசைகளை இழுத்துப்போட்டார். ஸ்தம்பித்து நின்றிருந்த நானும் பெரியவர்கள் விளையாடும் மட்டைப்பந்தாட்டத்திற்கிடையில் புகுந்து ஓடும் மழலைக் குழந்தையைப் போல் பெயரளவிற்கு ஏதேதோ செய்துகொண்டிருந்தேன்.

முடிந்ததும், “உனக்கும் ஒரு கீ ஸெட் டூப்ளிகேட் பண்ணி ரெடியா வெச்சிடுறேன் பா. ஸோ தட் யூ கேன் டேக் சார்ஜ். நாளைக்குப் பாக்கலாம்” என்று பாலா முடித்தபோது, “நீங்க வரலையா?” என்றேன். ‘என்ன என்னைய மட்டும் வழியனுப்புற மாதிரி சொல்றாரு?’ என்பது எனக்குள் எழுந்த கேள்வி. பொதுவாகவே வழிசொல்வதிலும், வழிகளைப் புரிந்து கொள்வதிலும் நான் மந்தமான ஆள். என்னதான் ‘கூகிள் மேப்ஸ்’ எல்லாம் இருந்தாலும் “பாத்துடா, நார்த் சென்னை” என்று பலரும் கூறியிருந்த எச்சரிக்கை வார்த்தைகளால் சற்றே தயக்கம். “நான் செண்டர் போறேன் பா. அங்க கொஞ்சம் வேலையிருக்கு. யூ கேரி ஆன்” என்றபடி அவர் ஒருபக்கம் நடையைக் கட்டினார். ‘செண்டரா? அதென்ன?’ என்று கேள்விகள் எழுந்தாலும், அவரிடம் குடைய விருப்பமில்லை. எனவே மௌனமாகத் தலையாட்டினேன்.

கடற்கரைச் சாலை நோக்கி நடந்த எனக்குள் பல்வேறு கேள்விகள்:

1. ஏன் இவ்ளோ ஸ்ட்ரிக்டாவே இருக்காரு? இன்னைக்குக் கூட நெறைய பசங்கள கண்டபடி திட்டுனாரே!

2. எப்புடி அவர் சொல்லாமலேயே சில விஷயம் தானா நடக்குது? டப்புனு ஸ்டேஜ் ஏறிக் கலக்குறாங்க ஸ்டூடண்ட்ஸ் எல்லாம்?

3. க்ளாஸ்குள்ள ஸ்டூடண்ட்ஸே மெயிண்டெய்ன் பண்ற அளவுக்கு உண்டியல்லாம் வெச்சுருக்காங்க?

4. ஸ்கூலே நோட், புக்ஸ் எல்லாம் இன்னும் ஒரு ரெண்டு நாள் கழிச்சுத்தான் குடுக்கப்போகுது! அதுக்குள்ள இவரு ஏன் நோட்ஸ் எல்லாம் வாங்கி வெச்சாரு? யாரு குடுத்த காசு அது?

5. ஏன் பசங்க எல்லாம் ஸ்கூல்ல வந்து அட்டை போடுறாங்க? நாமல்லாம் ஸ்கூல்ல படிக்கும்போது வீட்டுலயே தானே போட்டுட்டுப் போவோம்?

6. மத்த க்ளாஸுக்கும் இந்தக் க்ளாஸுக்கும் பயங்கரமான வித்தியாசம் இருக்கே? என்ன காரணம்?

இதையெல்லாம் விட முக்கியமான இறுதிக்கேள்வியாக,

7. பாலா - நீங்க நல்லவரா? கெட்டவரா? நீங்க கொடுமக்காரர்னு சொல்றது உண்மையா? பொய்யா?

அன்று ராம்பிரசாத்துடன் உரையாடுவதற்குப் பல விஷயங்கள் இருந்தன. ‘கோவை சாவித்திரி மெஸ்’ஸில் தின்றபடியே பேச வேண்டும் என்று நினைத்தபடி ஷேர் ஆட்டோவில் ஏறினேன்.

(பி.கு.: முதல் இரண்டு மாதங்களுக்குப் பிறகான அனுபவங்களை 2018-ல் எழுதியிருந்தேன். இச்சமயத்தில் அதைப் படிப்பதும் சாலப் பொருத்தமானது. இங்கே சொடுக்கவும்)