THE LETTER

Hi Cathie,

          We do not send memos and warning letters to parents unless we find their wards way beyond our diligent scrutiny and care. I know you are pregnant and thought I shouldn’t be disturbing you at all. But the situation is so much out of our hands. So I hope you take it in the right sense while reading the following.

          Home schools are meant to be fun and children in their toddling age get to know each other even before they are into the real kindergarten. The innocent friendships, the petty fights and loud cries all happen here only. But your daughter has been involved in the latter aspects more than the former ones.

          Toddling is characteristic of her but even then unnecessary running here and there on two hands and two legs disturbs the atmosphere of the school. You know how kind we are. So if I am being forced to write this as a negative, imagine the state of affairs your ward has created.

          I do not want to sound offensive but her voice has become too rigid. Her sounds make the other children scared, and when they run, she follows them and bites them all over. A fight ensues after which there are always nail marks on both parties. They just roll over each other and run out of the campus making themselves and most of the surfaces muddy. You also know that bathing her is different unless you are here, right?

          Whenever food – she is particularly fond of crispy munchies like chips and stuff – is taken out of the packet, or rather, whenever there is the tiniest sound of the tear of a polythene bag, she comes out of nowhere, screaming and waking the other kids up from their serene sleep. She doesn’t eat the diluted food that is actually the prescribed food for a kid of her age. I don’t know how you are going to manage with her health in the future.

          And, please do understand that we cannot keep track of each kid all the time. It has been almost 13 instances till now that she has been brought into the school from the nearby houses. I don’t know if she runs or walks or jumps or climbs but somehow she manages to create ruckus in the neighborhood by eating snacks from there also without their knowledge.

          There are also behavioral problems associated with her. She rubs her skin in walls whenever she feels itchy, and this is a bit awkward I guess. Considering all these, I request you to come and take your daughter with you for quite some time before she becomes normal.

Thank You!

With Warmest Regards,

Leo

This is a hypothetical letter written by a hypothetical caretaker of a hypothetical home where kittens are being taken care of. During pregnancy periods, the cats do not stay with kittens that are already born and go out somewhere for quite some time before they return back just before a few days of delivery. Regarding bathing, it will be really joyful to watch the mom cat licking and cleaning the fur of her kitten; new-borns are not familiar with cleaning themselves. And if you have noticed, cats often fight rolling over each other, giving awkward noises in the process, and the end result would be as mentioned earlier; this happens even among siblings. The snacks incidents were reminiscent of the pranks our kitten did. The itching issue is very common in almost all cats.

I bet you enjoy reading this again and again, especially if you have a cat at home. Notice the names of the sender and receiver, too.

This style of writing has become cliché now in my blog but I just love writing these kinds of things. Suddenly, this genre seems interesting. Following up are some pictures of our household cats.

THE MIRAGE CALLED REALITY

          The lingua franca had not found a definite adjective to describe the flamboyant construction of that palace. With lustrous glass walls, resin-coated ceilings, ‘grade one’ furniture and adequate place for moving here and there, not to mention the air-conditioner which has become a necessity in this metropolitan city these days, the construction had everything that a common man cannot dream about. This could shelter more than 1,000 people at a time, and was completely open for public access, but was accessible to the creamy layer of the society only because people had to pay to get a glimpse of this heaven.

          Inequality did it depict right from the mere fact that it was constructed at an elevated place, metaphorically so to suggest the aam aadmis not to dream of paying a visit to that luxury. The daily wagers – the coolie, the fruit vendor, the mechanic, the clerk, the apprentice, the sweeper, the cleaner – had to just remain jaw-dropped on seeing this glimmering beauty while they waded through the city to fill their bellies at least once a day, and provide something for their families.

          The population needed for the construction of this posh place almost statistically matched the human resources required for building Taj Mahal, and it went on expanding its limits, alleviating the misery of the beings that were just human. Just the sight of the overwhelming beast made the socially downtrodden sect feel a bit more inferior, as they let out a sigh of incompetence for being unable to scale the prowess of the so-called educated people and enjoy the rarest feat of paying a visit to the haven of their dreams.

          It did rain, and rain brought in pain to the city. These common people were the first to be affected and they had to get to an abode of safety at the earliest. The immediate survival instinct caught hold of them as they either ran frantically through the water-clogged streets or just stood helplessly on top of the multi-storied buildings. Eventually, all the modes of commuting were getting disconnected one by one and the water level was also rising up like a snake crawling over the creeper.

          The gigantic structure finally embraced people, although they had to pay something, and all the commoners got into it. The inside of it was warm and cozy enough, and could accommodate them well enough. It was every bit satisfactory but what seemed like the utmost dream for those people didn’t matter to them because albeit the chance of entering, there was no hope. Yet, it had become a necessity now and there was no escaping Lord Varuna. Finally, the dreams were accomplished but nobody felt elated for it. Because ultimately, there is no other place that could provide as much comfort as OUR home.

P.S.: In case of any ambiguity, I would like to clarify that this is on the Chennai Metro Rail. Over the course of time, the Chennai floods had made it nearly impossible for the buses to swim across the waters, and people from all walks of life had to access this mode of transport despite the charges levied being too much. And, I also heard that the transportation ticket was discounted temporarily, but no matter what, this METRO JOURNEY that was a far-fetched dream for everyone became real at a point, however with no satisfaction.

Reality sucks. Always. When you have resources, you don’t get situations. When you have situations, you don’t get resources. Just try to enjoy the contradictions and move on J

COMETH THE HOUR…

          Standing in the hot sun in the city was itself a big task. And, he had a bigger responsibility than that. The heat of the task vested in him was several times more demanding than the radiations of the sun. All the people who were believed to be the saviours had already abandoned the fraternity at the eleventh hour and it was now up to him to rejuvenate the shambles, and restore faith and hope in the minds of people.

          Acclimatizing to the situation, he started analysing the surroundings; he could do a perfect SWOT analysis just by staring deep down. There was much work to be done in order to reclaim the damages done, but everything couldn’t be rushed. He had to wait, do the petty chores first and then cool things down a bit, after which he would perform the clean-up task.

          Challenges were always a part of his life. Right from the day he started inspiring people, hardships had been coming along and he had been overcoming them with sheer willpower. He had done a lot of relief measures which had spoiled his physical well-being every now and then but nothing would stop him from working towards raising optimism and a ray of belief.

          Humbly, he started pulling the debris and sweeping the place so as to make it easy for the traffic to get streamlined. He was also running here and there to accomplish smaller tasks that were the need of the hour. It didn’t bother him that he had to do everything by himself while others just watched haplessly. It didn’t seem to him that what he was doing was a thing beyond imagination of a normal human being with average Intelligence Quotient.

          In due course of time, he got used to the task and started working belligerently towards restoring normalcy. He knew when he had to accelerate his task, and that he did with utmost perfection. En route to his mammoth job, neither did he let out a sigh nor a swearing remark. Everything was just as part of the proceedings for him as Sun rising in the East daily. The vibe was now getting positive with the outsiders encouraging him, and his partner now realized he also had something to do. Both of them started toiling now.

          Near came the end of the mission, but that didn’t stop him one bit in terms of the sincerity and temperamental aspects. The arduous day in heat had resulted in cramps and spasms but he hung on there, wanting to complete the agenda. He was still concentrating diligently in the task at hand; he looked like an engineer who was surface finishing the workpiece, or a sculptor who would chisel the fillets and chamfers with caution. When the task was finally done, there was rapturous noise and people congratulated him for achieving what seemed wildly improbable. But even then, he maintained his calm and composure. He knew praises would pour in, and faults would flood in, but he was Him. Just maintaining that childlike enthusiasm, he walked out of the place. His work had been done.

P.S.: In case my respectable readers don’t understand what this is all about, this is a tribute to Sachin Tendulkar for all his knocks, especially at Chennai Chepauk M A Chidambaram Stadium. Now try reading the piece again, and you’ll find it pretty good I guess. He made India walk out fist-pumping when we had to chase 387 against England in the fourth innings in a Test match in 2009. He smashed 155 and belittled a legend named Shane Warne at Chennai in 1998. He scored 136 against Pakistan and brought the team closer to victory, and two of the three knocks had him cramping and suffering.

P.P.S. 1: Everyone writes Sachin tributes on account of his birthday so I thought it would be usual. But, the Sachinist in me wouldn’t let me stay in peace unless I write this one.

P.P.S. 2: The italicized words in the piece might give a clue, and hey, don’t forget to notice the first letters of all paragraphs. Happy re-reading J

கவிதையின் வாயிலிலே...

அம்மா சுடும் தோசையின் வாசம் போல

வண்டிச் சத்தம் கேட்டு ஓடி வரும் பூனை போல

எளிதில் நா பழகும் தாய்மொழி போல

எங்கும் இருக்கும் நட்பைப் போல

எளிதில் வருவதில்லை எழுத்து…

சில பல எழுத்துக்கள் அங்குமிங்குமாய் ஓட

கிறுக்கல்களாய் கிழிந்த தாள்கள்

கலவையாய் விழுந்த வார்த்தைகள்

அர்த்தமற்றுப் போன வாக்கியங்கள்

பட்டாம்பூச்சி பிடிக்க எண்ணும் குழந்தை போல

படாடோப வாழ்க்கைக்கு ஏங்கும் மனிதன் போல

கோர்வையாய் கைகூடாத வார்த்தைகளுக்காக

ஏங்கியபடி நிற்கும்போதும்

இரக்கமின்றி நில்லாமல் செல்கிறது காலம்

கல்லாய் இருக்கும் சொற்கள்

சிறந்த சிற்பியைத் தேடி அலைகின்றன

கவிதையெனும் சிற்பமாய் மாற

ஆனால்

அற்பமாய் மாட்டின என்னிடம்

சிறுகச் சிறுகச் சேமித்த சொத்தாக

சிலந்தி வலையாக

எறும்புப் புற்றாக

என்னிடம் இருப்பவை வார்த்தைகள்தாம்

கவிதைகளல்ல

எண்ண ஓட்டங்கள்

மௌனமே மொழியாய் மாற

சலனங்கள் சத்தமாய்ச் சிரிக்க

வாழ்க்கையே விட்டு விலக

நடைபிணமாய் நிற்கிறேன் நான்

கரையும் காலமும்

நிறையும் நினைவுகளும்

மறையும் மாந்தர்களும்

ஆழமான ஆசைகளும்

இவையும் இன்ன பிறவுமாய்

நகரும் நாட்கள்

நீடிக்காத நொடிகளுக்கிடையே ஓடும்

ஆயிரமாயிரம் கால்களுக்கிடையே

நசுங்கும் மனிதம்;

பொறுக்க மாட்டாமல் புழுங்குகின்ற

அத்துணை உயிர்களுக்கும்

தனிமையே உற்ற தோழன்

பேசும் பேச்சு உணர்வின் உச்சமாகிறது

எழுதும் எழுத்து எச்சமாய் நிற்கிறது

காலத்தின் கட்டளையால் இவையனைத்தும்

மறக்கப் படுமெனில்

அமைதியே ஆழப் படரும்;

சாந்தமே சரியெனப் படும்.

DRIVING AWAY THE DARKNESS OF IGNORANCE…

This is the entry I sent in for the 300 word online writing contest titled, 'Social Journalist Contest', conducted as part of Saarang, the cultural festival of the IIT - Madras. It was a nice experience to be writing with constraints (word limit:300 words).I don't know if this article feels complete and all, but what is more important is that CEG has given me a deep perspective on the social issues and helping others. My sincere thanks to all the members of the Leo Club of CEG, without whom I would not have been a part of the club, and in turn, wouldn't have been able to write an entry for the contest. Please stuff in your comments and feedback.

Last but not the least, I secured third place in this contest and has been given an internhsip with 'The Logical Indian'. So, here is what I actually wrote:

DRIVING AWAY THE DARKNESS OF IGNORANCE…

         Would anyone believe that there exists an unknown kingdom of Narnia right behind College of Engineering Guindy (CEG), Anna University? This Narnia – SURYA NAGAR – is easily one of the most backward regions of Chennai, with people suffering a great deal for their day-to-day survival. The most luxurious house here is something which is slightly bigger than a hut. There are rarely students who study beyond school.

         Financial assistance to the downtrodden may be of temporary help but the long term solution would be to uplift the weaker sections of the society. So taking the words of one of the old women of Surya Nagar, “Students from various parts of the state come and study at Anna University. We, who live right behind the campus, aren’t able to send in one of our children into the institution” seriously, the students from the college are working towards improving the educational standards of the budding citizens at Surya Nagar. These students, who are members of the Leo Club of CEG, along with the help of Client Network Services India (CNSI), a private company, are striving hard for the cause of this forbidden kingdom by organizing tuition classes by trained teachers; they also visit the area on a rotational basis to train the students personally. And, they have partially achieved their goal, as Surya Nagar achieved for the first time the rare milestone – All those who appeared in the board examinations came out with flying colors during the academic year 2014 - 15.

         This is also the first instance that someone from Surya Nagar has scored over 90% in the Boards, as Ashwini, a Commerce student has scored 1143/1200. Cultural events are also organized to make the students come out of their shell and enjoy lighter moments with bliss.

Video link for the feedback from Surya Nagar people: https://www.youtube.com/watch?v=D-psPnmCekc&feature=youtu.be

Drive link for the photos: https://drive.google.com/folderview?id=0B9uKT86ox0GoNE5uazhicWp5RVk&usp=sharing

ஆண்களுக்கும் தேவை இட ஒதுக்கீடு…

            கமல்ஹாசன் நடிக்கும் ரீமேக் படங்கள் மாதிரி அடுத்தடுத்து வரும் 21-Gயையும், சிலம்பரசன் படங்களைப் போல எப்போதாவது வரும் 21-Lஐயும், ஷங்கர் படத்தைப் போன்ற பிரம்மாண்டமான குளிர்சாதன வசதி கொண்ட 19-Bஐயும் சந்திக்கும் காந்தி மண்டபம் பேருந்து நிறுத்தத்தில் நின்று, சென்னை மாநகரப் பேருந்துகளில் தவ்விக் கொண்டும், தொற்றிக் கொண்டும் பயணிக்கும் ஒரு இளைஞனின் பயண அனுபவமே இது.

            பேருந்துகள்தாம் தமிழ்த் திரைப்படங்கள் போலென்றால், ஓட்டுநர்கள் அத்திரைப்படங்களின் இயக்குநர்கள் அல்லவா? ஒரு சிலர் ஹரி படங்களைப் போலச் சீறிப் பாய்வர்; மற்றவர் மணிரத்னம் படங்களைப் போலப் பொறுமையாகச் செலுத்துவர். ஆனால் இத்தகைய அனைத்து  வேறுபாடுகளுக்கிடையிலும் மாறாத ஒரே விஷயம், “தம்பி… லேடீஸ் நிக்குறோம்ல? கொஞ்சம் எந்திரிச்சு வழி விடுப்பா” என்று எங்களைப் போன்ற கல்லூரி மாணவர்களை, ஏதோ கொலை செய்துவிட்டதைப் போல் குற்றவுணர்ச்சி கொள்ள வைக்கும் பெண்களின் குரல்தான்.

            போன பௌர்ணமியின்போது, “இந்த மாநிலத்தின் முதுகெலும்பே இளைஞர்கள்தாம். மழை நிவாரணத்துக்கு என்னம்மா வேல செய்றாங்க? பின்னிட்டம்மா, அட்றா அட்றா” என்று கலா மாஸ்டரையும், ஈரோடு மகேஷையும் இமிடேட் செய்து, எங்களைத் தலையில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டாடிய அதே பெரியவர்கள், இன்று நாங்கள் கும்பலாகப் பேருந்தில் ஏறினால், “வந்துட்டானுங்க கூட்டம் கூடிக்கிட்டு. இவனுங்க அட்ராசிட்டி தாங்க முடியல சார். சனி, ஞாயிறு வந்துடக்கூடாது. கேங்கா எங்கேயாச்சும் ஊர் சுத்தக் கெளம்பிடுறாங்க” என்று ஒப்பாரி வைக்கிறார்கள். சரி, இது பெரியவர்கள் – ஆண்களும், பெண்களும் – பொதுவாக வைக்கும் குற்றச்சாட்டு. இதுகூடப் பழகிவிட்டது என்று ஊதிவிட்டுப் போகலாம்.

அடையாறில் தொடங்கி, அயனாவரம் வரை செல்லும் 23-C போன்ற பேருந்துகளில் சாதாரண நாட்களிலேயே செம்பரம்பாக்கம் ஏரியிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்ட நீர் போலக் கூட்டம் திமுதிமுவென்று ஏறும். வார விடுமுறை நாட்கள் என்றால் கேட்கவே வேண்டாம். சத்யம் தியேட்டர் தொடங்கி, சாந்தி தியேட்டர் வரை செல்லும் அனைத்து கோஷ்டிகளும் இடித்துப் பிடித்து இடம் பிடிக்கும். அப்போதுகூட ஈவிரக்கமே இல்லாமல், “தம்பி.. கொஞ்சம் இடிக்காம நில்லேம்பா” என்று சொல்லும் திருமதிகளை என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. எங்களுக்கு மட்டும் பேருந்துக்குள் அரசாங்கம் என்ன பட்டா போட்டு, நிலமா ஒதுக்கியுள்ளது? இதையே நாங்களும் திரும்பக் கேட்கலாமல்லவா, “மேடம்… வயசுப் பசங்கள கொஞ்சம் இடிக்காம நில்லுங்க” என்று.

ஆண் இருக்கை, பெண் இருக்கை என்று தனித்தனி வரிசை ஒதுக்கியாயிற்று. இவற்றைப் பற்றிச் சிறிதும் கவலைப்படாமல், பெண்கள் இருக்கைகள் காலியாக இருந்தாலும்கூடஆண்கள் வரிசையிலேயே உட்காரும் தம்பதியரை என்ன சொல்வது? “மேடம்… கொஞ்சம் அந்தப் பக்கம் போய் உக்கார்றீங்களா? ஜென்ட்ஸ் சீட் காலியா இல்ல. ஆனா, உங்களுக்குத்தான் அந்தப் பக்கம் நெறைய சீட் காலியா இருக்கே?” என்று கேட்டால், கணவன் – மனைவி இருவரும் சேர்ந்தே சண்டைக்கு வருவார்கள். “எளவட்டம்தானே நீ? கொஞ்ச நேரம் நின்னுட்டு வாயேன்” என்று முடியும் அப்பிரசங்கம், கல்யாண வீட்டிற்குச் சென்று கருமாதி விசாரித்து அடி வாங்கிய நினைப்பைத் தரும். ‘யப்பா… நிக்கிறதுக்கு யங் பீஸென்ன, ஒல்டு பீஸென்ன? நின்னு, நின்னு என் லெக் பீஸ் போயிடும் போலிருக்கேய்யா…’ என்று வடிவேலு மாடுலேஷனை மைண்ட்வாய்ஸில் ஓடவிட்டபடியே பயணத்தைத் தொடர வேண்டியதுதான்.

இது எல்லாவற்றுக்கும் உச்சக்கட்டமாக அமைவது கடைசி சீட் கலவரங்கள். கடைசி வரிசையில் மட்டும் பிரிவினைகள் நீங்கி, ஆறு இருக்கைகள் அடுத்தடுத்து அமைக்கப் பட்டிருக்கும். அதைச் சரிபாதியாகப் பிரித்துக் கொள்ளக் கூட ஆண்களுக்கு அனுமதி கிடையாது. ஆண்களுக்கான மூன்று இருக்கைகள் ‘டெம்ப்ரவரி ஸ்டாஃப்’ போல; எப்போதும் நிச்சயம் அற்றது. கூட்டம் அதிகமாகி அனைத்து இருக்கைகளும் நிரம்பி விட்டால், நிற்கிற பெண்களுக்கு நாமாகவே எழுந்து வழி விட வேண்டும். நாம் பாட்டுக்கு கண்டுகொள்ளாமல் உட்கார்ந்திருந்தால், நேரடியாகக் கேட்க மாட்டார்கள். “பொம்பளைங்க இங்க நின்னுட்டிருக்கோமேன்னு கொஞ்சமாச்சு அறிவிருக்கா, இரக்கம் இருக்கா? பிரம்மகத்தி, கட்டையில போக” என்று அந்தக் காலத்துக் கெட்ட வார்த்தைகளை அகரவரிசைப்படிப் பட்டியலிட்டு, ‘பீப் சாங்’ எழுதிய சிம்புவுக்கே சவால் விடுப்பார்கள். எவ்வளவு சீக்கிரம் அவ்விடத்தை விட்டு எழுகிறோமோ, அவ்வளவுக்கவ்வளவு நமது முன்னோர்கள் அவமானப்படுவது தடுக்கப்படும். இரண்டு, மூன்று நிமிடங்கள் சிலை போல உட்கார்ந்திருந்தால், குலம், கோத்ரம் என நமது குடும்ப வேரையே பிடுங்கிச் சிதைத்துச் சின்னாபின்னமாக்கி விடுவார்கள்.

சில அம்மையார்கள் வேற லெவலுக்குச் சென்று, நடத்துனரின் இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டு, “ஹலோ… இது லேடீஸ் ரோ. நீங்கதான் வேற எங்கேயாச்சும் போய் உக்காரணும்” என்று தடாலடி செய்வதும் உண்டு.

பயணச்சீட்டுப் பரிசோதகர்கள் கூடப் பல நேரங்களில் பெண்களிடம் சீட்டைப் பற்றிக் கேட்கவே மாட்டார்கள். இது பெண்களின் மேல் உள்ள நம்பிக்கையா, அல்லது அவர்களது திருவாயில் வெளிப்படும் கெட்ட வார்த்தைகளைப் பற்றிய பயமா என்பது புரியாத புதிராகவே உள்ளது.

            ”இவ்ளோ கோவப்படுற ஆளு, பைக், கார்னு எடுத்துக்கிட்டுச் சுத்த வேண்டியதுதானே? ரொம்பத்தான் நொட்ட சொல்ற?” என்று கேட்பவர்களே! அதற்கெல்லாம் வசதி இருந்தால் எங்களைப் போன்ற கல்லூரி மாணவர்கள் அனைவரும் மழைக்குக் கூடப் பேருந்து நிறுத்தங்களில் ஒதுங்க மாட்டார்கள். ‘என் கடன் பணி செய்து கிடப்பதே!’ என்று சொன்ன திருமூலரைப் போல, ‘என் கடன் திட்டு வாங்கிப் பயணம் செய்வதே’ என்று சொல்லித் தேற்றிக் கொள்வதைத் தவிர வேறு வழி தெரியவில்லை. ஏனெனில், இதுவும் கடந்து போகும்!